بازآفرینی واقعیت

بازآفرینی واقعیت

      بدون تردید پیدایش عکاسی با ثبت واقعیت پای به دنیای هنر نهاد و شاید بی اغراق بتوان گفت که عکاسی تنها هنری است که به عنوان شاهد عینی یک واقعه یا موقعیت می توان به آن استناد نمود.

   عکاس خواسته یا ناخواسته در برابر واقعیت مطلق قرار می گیرد و رویداد نیز در برابر چشم او خود را از دریچه دوربین  به درون می کشاند و به ثبت خود می پردازد.

   یک عکس دو بعدی تنها یک بعد از واقعیت موجود کم دارد، اما تفاوتش در گریزان بودن لحظه های واقعیت است که دوربین آن را در یک لحظه شکار نموده و برای همگان قابل دسترس می کند وچون واقعیت گذراست لذا تکرار آن لحظه نیز بی مفهوم خواهد بود.

   به قول "سادا کیجی هارتمن" بایستی منتظر لحظه ای بمانید تا موضوع خودش را به شما بنمایاند. هانری کارتیه برسون نیز در همین زمینه اعتقاد دارد که ضرباهنگ رویداد ها و لحظه ها ست که می تواند  در زمان فشردن شاتر لحظه قطعی را به وجود آورد.

   عکاسی همیشه به واقعیت وفادار بوده و هست. اگر زیر شاخه هایی از عکاسی توانسته اند دگرگونی هایی  را در ارائه تصویر به وجود آورند و آنها را در قالب نوگرائی ، بازآفرینی ،تکنیک و یا حتی با استفاده از فن آوری دیجیتال به فضایی فرا واقعی بکشانند و ذهن را برای آفرینش هر اثری به صورت سیال در آورند ، هیچگاه جوهره عکاسی زیر سئوال نخواهد رفت و در واقع اساس و زیر بنای هر کدام از عکسها واقعیتی است  که وجود داشته است.

 در عکاسی این فرمها و عناصر ساختاری نیستند که جنبه های واقعی تصویر را عینیت می بخشند  بلکه سندیت موضوع مبتنی بر مشارکت ادراکی است که این احساس را در بیننده به وجود می آورد. در این زمینه همگام با پیشرفتهای علمی و هنری به خصوص در حوزه فن آوری دیجیتال میدان تازه ای در عرصه عکاسی گشوده شده است که هنرمند می تواند رنگ و نور را بازیچه گردشهای ذهن خود قرار دهد و در ارایه آثارش فراتر از بیان های محدود دست به نوآوری بزند.

ابراهیم بهرامی

Rehabilitation of Reality

Ebrahim Bahrami

No doubt photography came into existence in the world of art by recording reality and perhaps we can tell with no exaggeration that photography is the only art that can be relied on as an eyewitness to an event or situation.            

   A photographer encounters mere reality anyway; the event passing through the lens and into the camera as his eyes are wide open and records itself.       

   A two dimensional photograph has but one dimension less than reality. The difference is in the escaping moments of reality that the camera captures or hunts at a certain time, thus making it accessible for all the people to see, and as reality passes by, so the repetition of that moment  is senseless.                  

   According to "SadaKaigy Hartman" you should wait for a moment in which the subject shows itself to you. Henry Cartier Berson also believes that it is the rhythm of events and moments that can point out the decisive moment in the time of releasing the shutter.                                                                            

   Photography has always been faithful to reality. If any of the subdivisions or branches of photography have been able to bring about changes in the way of presenting the image through innovation, rehabilitation, technique or even digital processing, thus introducing them in an unreal atmosphere and so draw the mind to an uncertain state, never will the essence of photography undergo questioning. In fact the foundation of any of the photographs is the reality that existed in that moment.                                                                                    

   It is not these forms and elements that show the real aspects of the image but the exactness of the subject matter based on the common conception that creates the sense in the viewer. In this area, in harmony with the scientific and artistic achievements especially in the field of digital technology, a new opportunity has been opened up to photography. The photographer can make use of color and light in his mental tour to introduce innovation beyond limited expressions.