ABGINEH  PHOTOGRAPHIC STUDIES  INSTITUTE

ABGINEH PHOTOGRAPHIC STUDIES INSTITUTE

موسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی آبگینه
ABGINEH  PHOTOGRAPHIC STUDIES  INSTITUTE

ABGINEH PHOTOGRAPHIC STUDIES INSTITUTE

موسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی آبگینه

« درک عکس »

                                                  
ابراهیم بهرامی

وظیفه عکاسی این است که آدمی را برای آدمی و هر انسان را برای
 خویشتن تفسیر کند و این پیچیده ترین کاری است که درجهان وجود دارد.

« ادوارد جین استایکن» ۱    


     لذت عکاسی به جهت باز تولید موقعیت های زندگی انسان، هنگامی ما را به وجد می آورد که با هر بار دیدن و تعمق  در آن، نکات تازه ای را کشف کنیم.  تصاویر با ما سخن می گویند و ما با همة ادراک ذهنی امان به اطراف خود بیشتر دقیق می شویم.
   عکس ها همیشه حرفی برای گفتن دارند و بدون هیچ واسطه ای چیزی را حکایت می کنند، چگونگی تعبیر و برداشت حرف  اصلی یا پیام هر یک از عکسها به مخاطب بستگی دارد که با چه انگیزه ای از عکس ها استفاده می کند؟ دارای چه میزان سواد بصری  است ؟ ارتباط احساسی شخصی او با این آثار چیست؟ و در نهایت از دیدگاه هنر چه برداشتی از آن دارد؟
   جدا از تصاویری  با مضامین اجتماعی که راحت و مستقیم با مخاطب ارتباط برقرار می کنند،      عکس هایی نیز هستند که رازهایی را در خود نهفته دارند و عدم آگاهی از عناصر اولیة زیبایی شناسی و تجربی دیدن،  فاصله زیادی بین اثر و مخاطب ایجاد می کند ، که در این راه مطالعه و مکاشفه و همچنین دیدن عمیق تر کمک می کند زوایای پنهان آثار آشکار شده و نظریه های متفاوتی ارائه شود. در این مورد ((امبرتو اکو)) یک اثر هنری را اثری ( گشوده و باز ) می خواند و اعتقاد دارد که مخاطبان می توانند برداشت های متعددی از آن اثر داشته باشند. ۲ 
 از آنجا که تاثیر بصری آثار هنری بیش از هر کلامی ، ذهن جستجوگر مخاطب را به چالش می کشاند ، هنر مندان عکاس نیز باید با ساماندهی ، وحدت و استفادة آگاهانه از عناصر ساختاری  آثار خود و ایجاد ارتباطی معنایی و درونی تلاش کنند و شرایط درک بالاتری را برای مخاطبین فراهم آورند .
همة عکاسان افکار زیادی در مورد موضوع عکس هایشان  دارند ، برخی از این افکار خیلی سریع نتیجه می دهد و برخی دیگر مرتباً ذهن او را به خود مشغول می کند .یک عکاس باید قوة درک بالایی داشته باشد تا بتواند در کوتاهترین زمان ممکن که کسری از ثانیه  است ، لحظات مناسبی از زمان را منجمد سازد .
در زندگی روزمرة ما بعضی از موضوعات بی اهمیت کمتر به چشم می آید، ولی چنانچه در نوع انتقال آن که از صافی ذهن هنرمند عکاس عبور نموده و در ساختاری منسجم و دقیق از ترکیب فرم ها و  عناصر زیبایی شناسی اهتمام شود، آن را از یک انتقال سادة تصویری به اثری گویا ،‌ماندگارو هنری تبدیل می کند. 
و این مانند همان کلماتی است که به تنهایی فقط کلمه و واژة  متشکل از چند حرف هستند ولی وقتی به درستی و از ورای اندیشه ای کنار هم می نشینند ، جمله ای را می آفرینند که می تواند بر روح و روان  آدمی تاثیر بگذارد و یا سرمشق انسانها در راه و روش زندگی باشد .
 در هر حال یک هنرمند در ارائة موضوعات بایستی وسعت ذهن خود را گسترش دهد تا دید بازتری در بیان آنها بیابد . عکس ها در ابتداء با خود هنرمند به گفتگو و مکاشفه می پردازند ، چه زمانی که هنوز دکمة شاتر دوربین  خود را نفشرده و  چه هنگامی که در برابر اثر عکاسی شده  به تفکر می پردازد.
برداشت ها، کشمکشها و فعالیت های ذهنی ما  در رسیدن به تصویری واحد مرتباً در تغییر است و آنچه در هنر عکاسی ذهنیت هنرمند را به عینیت متجلی می سازد حاصل تفکر و اندیشة اوست .


1- عکاسان بزرگ جهان – برایان کو – ترجمة پیروز سیار – ص ۱۸۷
2-   Umberto Eco , L'oeuver Ouverte 1965 

برترین عکس های خبری ۲۰۰۶ worldpressphoto

                                                               
( ابراهیم بهرامی )
  
 پنجاهمین  مسابقه سالانه عکس خبری ( ورلد پرس فتو ) برترین  عکس های خبری جهان در سال 2006 میلادی را معرفی کرد . بنیاد (ورلدپرس فتو)   هلند همه ساله آثار عکاسان حرفه ای خبری را در یک رقابت بین المللی و در   بخش های(خبرهای لحظه ای – خبرهای عمومی- مردم در خبرها- زندگی روزمره- پرتره- حرکات و چهره های ورزشی- عکاسی معاصر- هنرها و سرگرمی– علم و تکنولوژی و طبیعت) را توسط یک هیات داوری بین المللی انتخاب و به نمایش می گذارد.
    در این دوره از نمایشگاه تعداد 78083  عکس از 4460 عکاس ارسال شده از 124 کشور جهان و به مدت 13 روز در آمستردام هلند به صورت دیجیتال مورد قضاوت قرار گرفتند.
 (ورلد پرس فتو ) همه ساله یک عکس خبری را  بعنوان عکس سال برمی گزیند که در این دوره نیز عکسی از         اسپنسر پلات (Spencer Platt ) عکاس  امریکایی را بعنوان عکس سال 2006 انتخاب نمود.
 این عکس گروهی از جوانان لبنانی را نشان می دهد که با اتومبیل در حال عبور از بیروت جنوبی هستند و از مجاورت  ویرانه هایی که توسط اسراییل بمباران شده است می گذرند .
این تصویر که در پانزدهم آگوست سال 2006 در اولین روز آتش بس بین اسرائیل و حزب الله وقتی که هزاران لبنانی به خانه هایشان برمی گشتند برداشته شده است .
   « مایکل مک نالی» Michele McNally رئیس هیات داوران امسال ورلد پرس فتو  در توصیف این عکس برنده می گوید: این تصویر نگاه شمارابا خود همراه می کند، در آن پیچیدگی ها و تناقض هایی از زندگی واقعی  است که در میان آشفتگی ها  جریان دارد. این عکس موجب می شودشما به آن سوی بدیهیات بنگرید .
   هیات داوران این دوره مرکب از عکاسان خبری برتر جهان ، ادیتورهای عکس و مدیران هنری از یازده کشور جهان آثار 58 عکاس از 23 کشور جهان (آرژانتین-  استرالیا- برزیل-  کانادا-  دانمارک- فرانسه-  آلمان – مجارستان  - ژاپن - اسرائیل- ایتالیا-  مکزیکو -- هلند- نروژ- نیجریه - فلسطین - چین-  انگلستان-  آمریکا- آفریقای جنوبی – اسپانیا و سوئد )را  در ده دستة موضوعی بعنوان برنده اعلام نمود.
   (مایکل مک نالی) برنده سال ( ورلد پرس فتو 2006 ) جایزه خود به مبلغ ده هزار یورو را طی مراسمی که در دوم      اردی بهشت سال آینده در« اود کرک » آمستردام برگزار می شود دریافت و  علاوه بر این شرکت کنون نیز همچون سال گذشته یک دوربین حرفه ایSLR   به وی اهداء خواهد کرد.
   در ایام برگزاری مراسم  برنامه سخنرانی ، گفتگو و نمایش آثار برپا خواهد بود و سه نمایشگاه نیز شامل عکسهای برندة ورلد پرس فتو سال 2006 ، منتخبی از عکسهای (  مایکل مک نالی) برندة سال و  همچنین نمایشگاهی از عکسهای مستند با موضوع تغییر آب وهوا در آفریقا از عکاسان خبری آفریقایی از تاریخ چهارم اردیبهشت سال آینده افتتاح و تا 27 خردادماه  ادامه خواهد داشت و پس آن  به مدت یک سال در 85 نقطه  از جهان به نمایش گذاشته خواهد شد .
هم اکنون گزیده ای از عکسهای برگزیده  در شبکه اینترنت به آدرس:  www.worldpressphoto.nl  قابل دیدن است.


 

نشریه خبری، تحلیلی ،آموزشی“عکس خبری”


پیش شماره نشریه خبری، تحلیلی ،آموزشی “عکس خبری” به مدیرمسئولی و سردبیری “ناصر جواهری” منتشر شد.
این نشریه رنگی به عنوان نخستین ماهنامه با رویکردهای یادشده در قالب ‪ ۲۲‬عنوان موضوعی در ویترین نشریات تخصصی جای گرفته است.
سرمقاله، عکاسی خبری چیست ؟، چرا عکاسی خبری اهمیت پیدا کرد؟، انواع عکاسی‌خبری،تقسیم‌بندی عکاسان خبری، جایگاه عکاسی خبری دررسانه‌هاو مطبوعات، مشکلات این حرفه، تفاوت عکاس حرفه‌ای و مبتدی،خانه عکاسان ایران ، عکس‌های عاشوراییان و طنز از عناوین موضوعی پیش شماره اسفندماه نشریه عکاسی خبری است.
دربخشی از سرمقاله این نشریه آمده است: بی‌شک، عکاسان خبری ، پرتلاش ، کم توقع و مظلوم‌ترین قشر در رسانه‌های کشور به شمار می‌روند. کسانی که در سخت‌ترین شرایط اقدام به تهیه عکس می‌کنند.
تصاویری که بعضا تاثیر و قدرتی فراتر از دهها سطر مطلب دارد.این قدرت و تاثیر در پاره‌ای از موارد به نحوی بوده که توانسته دولت یا ملتی را به حرکت وادارد.
قرارگیری رشته عکاسی خبری در میان رشته‌های دانشگاهی و استقبال فارغ التحصیلان رشته عکاسی از عکاسی خبری و گرایش عکاسان آزاد به تهیه عکس برای رسانه‌ها و همچنین از اهمیت عکاسی خبری ناشی می‌شود.

 

 

 

نمایشگاه عکس «غمزه‌های خاک» کامران عدل



  
  
 کامران عدل را بسیاری پیشگام عکاسی معماری ایران می‌دانند. او در طی بیش از چهار دهه مجموعه‌ای با هزاران عکس و اسلاید از بناهای مختلف ایران و جهان تهیه کرده است. تازه‌ترین نمایشگاه او دربرگیرنده‌ی عکس‌هایی از یک قلعه‌ی قدیمی در آفریقاست.

«قر و غمزه‌ی خاک» عنوان نمایشگاهی است که ۲۴ عکس سیاه و سفید کامران عدل را در بردارد؛ عکسهای قلعه‌ای قدیمی در شهرک «جنه»ی کشور مالی در آفریقا. این قلعه‌ی مرمت شده‌ی گلی از سوی یونسکو به عنوان میراث فرهنگی جهان به ثبت رسیده است. کامران عدل در سال ۱۹۹۸ از طرف «بنیاد فرهنگی آقاخان» برای عکاسی از این شهر باستانی به مالی سفر کرده است. او از سال ۱۳۵۸ با این بنیاد همکاری می‌کند. کامران عدل عکاس عضو هیات داوران جایزه‌ی معماری آقاخان است و برای این بنیاد عکس‌های بسیاری از بناهای شهرهای اسلامی جهان تهیه کرده.

کامران عدل پس از دریافت دیپلم از هنرستان صنعتی عکاسی فرانسه در سال ۱۳۴۷ به ایران بازمی‌گردد و به عنوان مدیر گروه عکاسی سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران مشغول به کار می‌شود. او در سال ۱۳۵۴ و پس از کناره‌گیری از تلویزیون به همکاری با دفتر مخصوص فرح دیبا همسر شاه، می‌پردازد که حاصل آن عکاسی از بسیاری موزه‌های ایران و همکاری در تدوین کتابهایی درباره‌ی فرهنگ و هنر ایران است. از اینها می‌توان به هفت جلد کتاب «اجرای نقش در کاشیکاری ایران» و «معماری معاصر ایران» اشاره کرد. کتاب معماری ایران باعث شد کامران عدل به عکاسی معماری توجه بیشتری کند و آرشیوی با هزاران اسلاید از معماری نقاط مختلف گردآورد. پرداختن به عکاسی معماری از آن زمان وجه شاخص عکس‌های او شده و همچنان نیز بخش اصلی آثارش را تشکیل می‌دهد. برخی او را از پیشگامان عکاسی نوین و پیشقراول عکاسی معماری ایران می‌خوانند.

درباره‌ی جایگاه کامران عدل حرف و مناقشه بسیار است. گرچه تلاشهای او در زمینه‌ی عکاسی معماری حتا از سوی برخی از سرسخت‌ترین منتقدانش نیز ارج گذاشته می‌شود بسیاری از عکاسان ادعاهای او را اغراق‌آمیز می‌دانند. مثلا آنجا که در سایت شخصی‌اش می‌نویسد «عکاسی در ایران با مراجعت من متولد شد.» او این سخن را در گفتگویی که در سال ۱۳۸۲ با روزنامه‌ی همشهری کرده نیز تکرار می‌کنند. عدل می‌گوید «عکاسی در ایران با من شروع شد.» و تاکید دارد «من خیلی جدی این حرف را می‌زنم، با کسی هم شوخی ندارم.» [همشهری ۲۹ آبان ۸۲] بسیاری از عکاسان و آشنایان با تاریخ عکاسی در ایران معتقدند این حرفها را زیاد نمی‌توان جدی گرفت. به ویژه آنکه عدل در زندگینامه‌ی خود پا را از این فراتر می‌گذارد و درباره‌ی خودش می‌نویسد «در تمام زمینه‌های عکاسی فعالیت داشت و بنیان گذار عکاسی نوین خبری، عکاسی نوین صحنه، عکاسی نوین معماری و اجتماعی شد.» در مورد فعالیت عدل در زمینه‌های گوناگون شک نمی‌توان کرد؛ کارنامه‌ی او مجموعه‌ی گسترده‌ای است از عکسهایی با موضوع‌های متنوع که هنوز بخش بزرگی از آنها منتشر نشده است.

اگر حتا منکر ادعاهایی باشیم که کامران عدل را پدر عکاسی معماری ایران می‌دانند، عکسهای او از «جنه» که تازه به نمایش گذاشته شده خبر از حضور عکاسی می‌دهد که قدر فرم و ارزش بازیهای نور را خوب می‌شناسد و در نمایش آن استاد است. با دیدن عکسهای این نمایشگاه تصویری از کلیت قلعه‌ی باستانی به دست نمی‌آید. عکسها حاصل نگاهی عاشقانه به فرم معماری است؛ خطوطی پر انعطاف، زاویه‌هایی لغزنده و سادگی پرشکوه دیوارها و پله‌هایی آرام و اسرارآمیز. عکاس که می‌گوید عاشق معماری گلی است این بناها را برانگیزاننده و اروتیک می‌بیند. کامران عدل می‌گوید این مجموعه را «قر و غمزه‌ی خاک» نام نهاده چون پیچ و خم‌های خانه‌های گلی در نظرش راز و نیازهای فراوان نهفته دارد.

 

نمایش آثارعکاسان ایرانی در ایتالیا

 نمایش آثارعکاسان ایرانی در ایتالیا

 مرکز فرهنگی کاندیانیCandiani ‎‏ وابسته به شهرداری ونیز، با هدف تلاش در برقراری ارتباط بین فرهنگ‌ها و ایجاد ‏فضای تبادل آثار هنرمندان عکاس دو کشور ایران و ایتالیا، نمایشگاهی از آثار عکاسان ایرانی را با همکاری رایزنی فرهنگی سفارت ‏جمهوری اسلامی ایران در ایتالیا، در شهریور ماه سال ۲۰۰۷ میلادی در مرکز فرهنگی کاندیانی ‏Candiani‏ در شهر ‏Mestre‏ برگزار می‌کند. این نمایشگاه با هدف ارتباط گسترده‌تر با مخاطبان، احتمالاً در برخی از شهرهای ایتالیا نیز به نمایش گذاشته ‏خواهد شد.‏

برگزارکنندگان این نمایشگاه در نظر دارند تا عکس‌هایی به نمایشگاه راه یابند که علاوه بر برخورداری از نوعی نگاه شاعرانه و در نظر داشتن فضای ‏ایرانی، به جنبه‌های گوناگونی از زندگی و فرهنگ ایرانی ارتباط داشته باشند. ‏
دبیر نمایشگاه و مسئول انتخاب نهایی عکس‌ها ریکاردو زیپولی و مسئولیت هماهنگی امور نمایشگاه در ایران، بر عهده محمدرضا طهماسب‌پور است.‏ برای این نمایشگاه تعداد ۷۰ عکس از ۵۶ عکاس  انتخاب شده است. 

اسامی عکاسانی که آثارشان برای حضور در این نمایشگاه پذیرفته شده است به شرح زیر است؛
فرزاد آریان نژاد، علی آقا ربیع‎،مهدی‎ ‎اشرفی ورزیده،نیما افشار نادری،سعیده اکبری،ساغر امیرعظیمی،کامران ‏بختیاری،کاوه بغدادچی،ابراهیم بهرامی۲عکس،فاخته جلایرنژاد،کتایون جوان،سهراب حسینی ۲ عکس ، محمد ‏حسن خالقی،احمد خطیری ۲عکس،زینب خوبرو،حمیده ذوالفقاری ۲عکس ،محمد رازدشت ۲عکس،حسن رجبی ‌نژاد مقدم،علی زارع،مریم سپهری ،ابراهیم سیسان ۲عکس،شهروز شریفی نسب،علی شکری ،علی اکبر ‏شیرژیان، قاسم شیشه گری،حمید صادقی ،ابراهیم صافی،امین رضا طلاچیان،حسن غفاری،فرزانه فردوسی ‏میلانی،آیه فرشتوادی، محمدرضا فرطوسی ،امیر قادری ،امیر علی قاسمی ،محمد قدمعلی،مهدی کاوه ای، ‏محمد کوچکپور کپورچالی ۴ عکس، مجید کورنگ بهشتی،نسیم گلی، امیرحسین محمودی،بتول مختاری،نفیسه ‏مطلق،منصوره معتمدی،سید عبدالحسین موسوی،مینا مومنی ،محمد مهدی، محمدرضا میرزایی، رضا نجفیان۲ ‏عکس، امین نظری، شیوا نوروزی،امیر حسین نوریان،حامد نیرومند قوچانی،محمد نیک‌عهد،مرتضی نیکوبذل ‏‏۳ عکس، سیدحمید هاشمی ۲عکس،حامد یغماییان.

بازآفرینی واقعیت

 

 

 

 

بازآفرینی واقعیت

 

 

      بدون تردید پیدایش عکاسی با ثبت واقعیت پای به دنیای هنر نهاد و شاید بی اغراق بتوان گفت که عکاسی تنها هنری است که به عنوان شاهد عینی یک واقعه یا موقعیت می توان به آن استناد نمود.

   عکاس خواسته یا ناخواسته در برابر واقعیت مطلق قرار می گیرد و رویداد نیز در برابر چشم او خود را از دریچه دوربین  به درون می کشاند و به ثبت خود می پردازد.

   یک عکس دو بعدی تنها یک بعد از واقعیت موجود کم دارد، اما تفاوتش در گریزان بودن لحظه های واقعیت است که دوربین آن را در یک لحظه شکار نموده و برای همگان قابل دسترس می کند وچون واقعیت گذراست لذا تکرار آن لحظه نیز بی مفهوم خواهد بود.

   به قول "سادا کیجی هارتمن" بایستی منتظر لحظه ای بمانید تا موضوع خودش را به شما بنمایاند. هانری کارتیه برسون نیز در همین زمینه اعتقاد دارد که ضرباهنگ رویداد ها و لحظه ها ست که می تواند  در زمان فشردن شاتر لحظه قطعی را به وجود آورد.

   عکاسی همیشه به واقعیت وفادار بوده و هست. اگر زیر شاخه هایی از عکاسی توانسته اند دگرگونی هایی  را در ارائه تصویر به وجود آورند و آنها را در قالب نوگرائی ، بازآفرینی ،تکنیک و یا حتی با استفاده از فن آوری دیجیتال به فضایی فرا واقعی بکشانند و ذهن را برای آفرینش هر اثری به صورت سیال در آورند ، هیچگاه جوهره عکاسی زیر سئوال نخواهد رفت و در واقع اساس و زیر بنای هر کدام از عکسها واقعیتی است  که وجود داشته است.

 در عکاسی این فرمها و عناصر ساختاری نیستند که جنبه های واقعی تصویر را عینیت می بخشند  بلکه سندیت موضوع مبتنی بر مشارکت ادراکی است که این احساس را در بیننده به وجود می آورد. در این زمینه همگام با پیشرفتهای علمی و هنری به خصوص در حوزه فن آوری دیجیتال میدان تازه ای در عرصه عکاسی گشوده شده است که هنرمند می تواند رنگ و نور را بازیچه گردشهای ذهن خود قرار دهد و در ارایه آثارش فراتر از بیان های محدود دست به نوآوری بزند.

ابراهیم بهرامی

Rehabilitation of Reality

 

Ebrahim Bahrami

 

No doubt photography came into existence in the world of art by recording reality and perhaps we can tell with no exaggeration that photography is the only art that can be relied on as an eyewitness to an event or situation.            

   A photographer encounters mere reality anyway; the event passing through the lens and into the camera as his eyes are wide open and records itself.       

   A two dimensional photograph has but one dimension less than reality. The difference is in the escaping moments of reality that the camera captures or hunts at a certain time, thus making it accessible for all the people to see, and as reality passes by, so the repetition of that moment  is senseless.                  

   According to "SadaKaigy Hartman" you should wait for a moment in which the subject shows itself to you. Henry Cartier Berson also believes that it is the rhythm of events and moments that can point out the decisive moment in the time of releasing the shutter.                                                                            

   Photography has always been faithful to reality. If any of the subdivisions or branches of photography have been able to bring about changes in the way of presenting the image through innovation, rehabilitation, technique or even digital processing, thus introducing them in an unreal atmosphere and so draw the mind to an uncertain state, never will the essence of photography undergo questioning. In fact the foundation of any of the photographs is the reality that existed in that moment.                                                                                    

   It is not these forms and elements that show the real aspects of the image but the exactness of the subject matter based on the common conception that creates the sense in the viewer. In this area, in harmony with the scientific and artistic achievements especially in the field of digital technology, a new opportunity has been opened up to photography. The photographer can make use of color and light in his mental tour to introduce innovation beyond limited expressions.                                                                                                     

چگونه عکس های بهتری بگیریم؟

چگونه عکس های بهتری بگیریم؟
 
.
اگر دوربین عکاسی از ذکاوت مغز انسان بر خوردار بود، برای گرفتن عکس های خوب، کافی بود دوربین را به طرف موضوع مورد نظرمان گرفته و دکمه را فشار دهیم. اما چنین نیست.

وقتی سوژه ای نظر ما را جلب می کند، مغز ما، از میان ازدحام چیزهایی که در اطراف آن قراردارند، به طور خاص، به آن سوژه توجه می کند. قابلیت انطباق دید انسان با نورهای مختلف هم از جمله برتری های دیگر چشم انسان بر دوربین عکاسی است.

برای اینکه عکسی که می گیریم نیز همین رابطه را با بیننده بر قرار کند، باید نکات ظریفی را در نظر داشته باشیم.

 

عکاسی مانند هر وسیله بیانی دیگری زبان خاص خودش را دارد. آموختن این زبان به ما کمک می کند تا از طریق عکس هایی که می گیریم، فکرها و جهان اطرافمان را بیان کنیم.

در نظر گرفتن نکات زیر می تواند به ما کمک کند تا عکس های گویا تری بگیریم.

١- نور، مهم ترین عامل در عکاسی

کلمه فتوگرافی در زبان انگلیسی یعنی "نگاشتن با نور". نور مناسب می تواند به عکس ما جان ببخشد و بالعکس...

با این وجود، نور مستقیم سایه روشن های تند و ناخوشایندی در عکس ایجاد می کند. برای گرفتن عکس، نور غیرمستقیم بهترین است و رنگ ها را نیز زنده تر می کند.

روزهایی که ابر نازکی تندی نور خورشید را در آسمان می گیرد، صبح های زود و عصرها بهترین اوقات برای عکاسی هستند. یادمان باشد که نور باید بر سوژه عکس ما بتابد و نه بر دوربین.


٢- سوژه جالب

انتخاب موضوع یا سوژه جالب قدم اول است. پیش از گرفتن عکس از خود بپرسیم چه چیزی ما را به موضوع مورد نظرمان جلب کرده و سعی کنیم آن را به روشنی در عکسی که می گیریم نشان دهیم.

هم چنین، به یک عکس اکتفا نکرده، زوایای متفاوتی را برای نشان دادن موضوع مورد نظرمان تجربه کنیم. این کار به ما فرصت بهتری برای انتخاب بهترین عکس خواهد داد.

 

٣- دو قدم به جلو

همه دوربین ها قابلیت زوم کردن (طویل تر شدن عدسی دوربین) را ندارند و این کار، حتی وقتی امکانش باشد، از عمق میدان عکس می کاهد و بخش کوچکتری از آن واضح به نظر می آید.

برای حذف آنچه حضورش در عکس لازم نیست، بهترین راه نزدیک شدن به موضوع است. این کار از شلوغی عکس کم کرده تاکید بیشتری بر آنچه مورد نظر عکاس است می گذارد.

پیش از فشردن دکمه دوربین، چند قدم به موضوع عکس نزدیک شوید و دوباره از دریچه دوربین به آن نگاه کنید. اگر آنچه مورد نظر شماست بخش عمده عکس را پر نکرده، باز هم جلو تر باید رفت.

در عکس زیر، انعکاس آسمان در آب و شکل برگ هایی که سطح آن را پوشانده اند توجه عکاس را به خود جلب کرده. برای تاکید بر این نکته باید چیز های زیادی از عکس حذف می شده اند. این کار با نزدیک شدن عکاس به موضوع عملی شده است.

۴- کادر عکس

این انتخاب که چه چیزهایی را در عکس جا دهیم و چه چیزهایی را حذف کنیم یکی از مهم ترین عوامل در موفقیت عکس ماست.

پنجره مستطیل شکل دوربین که از آن به جهان نگاه می کنیم کادر عکس ما را تشکیل می دهد. پیش از گرفتن عکس، با نگاهی به آنچه در این کادر قرار گرفته، می توانیم آنچه را برای بیان عکس لازم است حفظ و آنچه را اضافی ست حذف کنیم.

حرکت دادن دوربین، تغییر فاصله ما با سوژه عکس و تغییر جای سوژه در صورت امکان، محتوای این کادر را تغییر می دهد.

٥- زمینه پشت عکس

زمینه شلوغ پشت عکس را در زبان عکاسی می شود به هیاهویی تشبیه کرد که مانع رسیدن صدای ما به گوش مخاطب می شود.

تغییر جای دوربین می تواند این پس زمینه را تغییر دهد. آرام بودن این پس زمینه به بیننده فرصت می دهد با تمرکز بیشتری به موضوع عکس نگاه کند.

 

٦- کمپوزیسیون یا همچینی

آنچه از پنجره دوربین می بینیم عکس نهایی ما را تشکیل می دهد. آیا اجزای عکس ما با دقت کنار هم چیده شده اند؟

کمپوزیسیون یا همچینی در عکس را می توانیم به دستور زبان تشبیه کنیم. اگر کلمات ما با نظم در کنار هم قرار بگیرند، بیان ما روشن و مفهوم خواهد بود.

رابطه بین اجزای عکس، کمپوزیسیون عکس را می سازد. این رابطه باید چنان باشد که منظور ما را از گرفتن عکس به روشنی بیان کند.

مرکز عکس همیشه بهترین محل برای قرار دادن موضوع نیست. با حرکت دادن دوربین می توانیم بهترین کمپوزیسیون را کشف کنیم.

٧- وضوح در عکس

آنچه در یک عکس واضح یا فوکوس باشد نگاه بیننده را به خود می کشد. عکاس با واضح نشان دادن عناصر عکس به بیننده می گوید "اینجا را نگاه کنید."

در بیشتر دوربین های عکاسی دیجیتال که همه چیز اتوماتیک انجام می شود، نقطه وضوح در مرکز تصویر قرار گرفته و اگر موضوع مورد نظر شما در گوشه عکس قرار بگیرد از وضوح کمتری برخوردار خواهد بود.

برای حل این مشکل، می توانید:

- با قرار دادن سوژه در وسط کادر، دکمه گرفتن عکس را تا نیمه فشار دهید و نگه دارید

- با این عمل سوژه شما واضح شده می توانید آن را هر کجای کادر که بخواهید قرار دهید

- حالا دکمه را که در نیمه راه نگه داشته اید تا انتها فشار داده عکس را بگیرید

این قاعده شامل همه عکس ها نمی شود. گاهی مبهم بودن به بیان موضوع عکس کمک می کند.


٨- عمق عکس

آنچه در عکس ما به وضوح دیده می شود عمق عکس را تشکیل می دهد. این عمق به ما امکان می دهد تا بخش هایی از جهان اطرافمان را، که از سه بعد بر خوردار است، در یک عکس، که تنها دو بعد دارد، نشان دهیم.

نور از عوامل اصلی ایجاد عمق در عکس است. در نور زیاد، دریچه ورودی دوربین مانند چشم گربه در روز تنگ می شود. این شرایط وضوح بیشتری در عکس ایجاد می کند.

چیدن اجزای عکس به صورتی که بعضی نزدیک تر به دوربین و بعضی دورتر باشند نیز به عکس ما عمق بیشتری می دهد. عدسی های بلند (زوم) از عمق عکس می کاهند و عدسی های کوتاه با میدان دید وسیع تر (واید انگل) به آن می افزایند.

از کارتیه برسون، یکی از بهترین عکاسان جهان، نقل شده که گفته است "عکاسی یعنی طوری به جهان نگاه کنیم که گویی اولین بار است آن را می بینیم."

به نقل از سایت بی بی سی 

 

These strangers are family now

PHOTOS and TEXT by SHEHAB UDDIN

Most people find shelters for senior citizens depressing and avoid visiting them. But working on this photo feature at the Pashupati Bridhashram over the past six months, I have been inexplicably uplifted. I forget the stress of living in Kathmandu and my homesickness for my native Bangladesh. I feel fortunate that I have a family, as many of the senior citizens once had. But what gives me hope is that even though they have lost families and possessions, they still care. They care for each other and they retain a deep sense of humanity. The story of how they landed up here is almost always the same: in their old age they became a burden on their families who dumped them at Pashupati. For the elderly, it’s sometimes a relief that they are in such a holy place and don’t have to bear the taunts of a home where they are no longer welcome. None of them came here willingly and no one has anywhere to go. The Pashupati Bridhashram is run by the government so its budget is limited, it is congested, short-staffed and shows signs of mismanagement. There are 230 residents, 140 of them women.


GREETING:
“Namaste, aram?” That is how Sankule Lati, 77, greets strangers with a namaste and a quick tilt to her head.


LAUGHING:
Til Kumari Khatri, 71, and Yadongba Tamang, 70, laugh and play like children. Til Kumari has been here since 1998. Her daughter-in-law brought her to the shelter one day and left saying: “I’ll be back soon.” She never came back.


CHANTING:
Every morning and evening residents gather for bhajans. Those who can’t walk to the prayer room chant from their own beds.


BATHING:
Dhana Kumari Ranabhat, 99, takes a bath with the help of her husband Dil Bahadhur Ranabhat, 90. The couple is lucky, few here still have their spouses. Dhana Kumari was forced here after her husband died but married Dil Bahadhur, a retired soldier.


CHATTING:
Tirtha Maya Thapa, 75 and Man Kumari Thapa, 75, sit and chat. Tirtha Maya was so busy taking care of her parents, she never married. But after they died, her relatives evicted her from her house. Man Kumari’s long lost son came and took her home a few months ago.


EATING:
Bishnumaya Lati, 72, takes her evening meal with her two favourite dogs in attendance. She lives here with her husband.


COOKING:
Kanchi Khatri cooks food in the shelter. She was the maid servant at the home of an astrologer and when she was no longer able to work nine years ago, her employer brought her here.



FEEDING:
Dipa Thapa, 75, has two pet cats in the shelter. They are her only friends. She used to sell flowers in Pashupati and when her husband died, she came here.


COMBING:
Ratna Maya Katiwada, 68, has kept to herself since she came here three years ago. No one knows the whereabouts of her family or where she is from.