نقد و تحلیل عکس

     
                                                                                                                                                                   

                                    نقد و تحلیل عکس 

                                                           ابراهیم بهرامی                           

      عکاسی هنر وپدیده ای است که می آموزد، اطلاع رسانی می کندو به مرور و ثبت خاطرات می پردازد به بخشی جدایی نا پذیر  از زندگی انسان امروزی در آمده است . بدون شک هر عکس با هر گونه گرایش و کاربردی دارای یک سری ارزش های بصری است،برخی از آنها نکته هایی را در خودنهفته دارند که تنها می توان از طریق مکاشفه دست به راز گشایی اشان زد وزوایای پنهان آن را نمودار ساخت. همه عکس ها با خود نشانه هایی دارند حتی ضعیف ترین آنها که توسط عکاسان علاقمندو مبتدی تهیه شده اند. این عکس هابدلیل اینکه حداقل اطلاعاتی بصری را در خود دارند دارای اهمیت هستند. 

   هر اثر هنری با مخاطبینش کامل می شود و خلق هر اثری بدون داشتن مخاطب معنایی نخواهد داشت.

   در پروسه تولید یک اثر هنری ، هنرمند و مخاطب از مولفه های لازم آن محسوب می شوندکه در سه راس یک مثلث قرار دارند  . با حذف هنرمند در حقیقت هیچ اثر هنری تولید نخواهد شد و با کنار گذاشتن مخاطب نیز اثر هنری به تولیدی بی مصرف تبدیل شده و خود رو به نابودی خواهد رفت.

   تحلیل و نقد عکس پیوند میان اثر، هنرمند ومخاطب  را  ایجاد می کند که موجب بر خورداری بیشتر مخاطب از برخی اندیشه های ذهنی و پیچیدگی های مو ضوعی عکس ها می شود. لذا هر حرکتی در جهت درک، ارزشیابی و شناخت بیشتر مخاطب از یک اثر هنری مهم و دارای ارزش است. هر چند بهترین تفسیر و برداشت هارا  خودتصویر می سازد و آنها بایستی خود سخن بگویند لیکن بررسی و تحلیل جامع در معنی و محتوای عکس ها و همچنین بررسی ساختار زیبایی شناسی آنها می تواند درک وشناخت مخاطب را بیشتر کند. پرداختن به فضای درون عکس هاکه ممکن است مضامینی واقعی, فرا واقعی, شاعرانه, رویاگونه و یا فلسفی داشته باشند از مواردی است که در تجزیه و تحلیل عکس ها مورد توجه وبررسی قرار می گیرد.

   معمولا در تحلیل یک عکس علاوه بر پرداختن به محتوای هنری و جنبه های فنی و تکنیکی آن  می توان جنبه های کاربردی، تاریخی، روانشناختی  و اجتماعی آن را نیز مورد بر رسی قرار داد.

  هرچند در نقد و تحلیل عکس ها هیچ فرمول و روش خاص و تعریف شده ای وجود ندارد و نویسنده هر بار با خلاقیت های نوشتاری سعی در بیان متفاوت تحلیل های خوددارد، لیکن نمی تواند یک سری قواعدمرسوم  را نیز نا دیده بگیرد. از آنجا که درک ودریافت محتوای عکس ها تابع دیدن , مطالعه , مکاشفه و تجربه است، یک تحلیل گر  خود بایستی به دانش آن مجهز باشد.

  یک تحلیل گر هم در فرم وهم در معنای عکس کاوش می کندو جنبه های گوناگون ساختاری و محتوای اثر را مورد تحلیل قرار می دهد.   

نویسندگانی که عالمانه و منصفانه به تحلیل, تفسیر و نقد عکس ها می پردازند، در حقیقت شکاف میان نظریات عکاس و مخاطب را پر می کنند.   این نکته نیز دارای اهمیت است که هر مخاطبی با توجه به سواد بصری، دانش و باور شخصی اش از لحن بیان و ساختارفرمی و محتوایی عکس ها می تواند برداشت خاص خودش را داشته باشد و طبیعی است که هر چه مخاطب دارای تجربه،اطلاعات و همچنین رابطه نزدیکی با عکاسی داشته باشد راحت تر می تواندبا این عکس ها به عنوان یک شکل هنری ارتباط برقرار کند.

   پرداختن به مقوله نقد و تحلیل عکس می تواند مخاطب را از تردیدهاو سرگردانی برهاند.او انتظار دارد با مطالعه متون نوشتادی در باره عکس ها افزون بر اطلاعات بصری درون آنهابه آگا هی های دیگری هم دست یابدو بیان کنابی و پنهان موضوع را به صورت شفاف تری جسنجو نموده و بادرک ارزشهای زیبایی شناختی آن به بر داشت دلپذیری برسد.

با توجه به اینکه برخی از عکس ها می تواند در برابر تنوع تفسیر ها و تعبیر ها قرار گیرد ،منتقد یا تحلیل گر می تواند با پرداختن به این بحث ها فضائی قابل درک و علمی از این رسانه ایجاد کندکه در کنار آن خلاقیت و استعداد های نو نیز شناخته شوند.

   منتقدان یا کسانی که به جوانب گوناگون یک عکس می پردازند بایستی به این نکته نیز واقف باشندکه به همان گونه که هر عکس مخاطب خاص خود را دارد، یکی ممکن است ارتباط بیشتری با آن بر قرار کند و دیگری ارتباط کمتر، یک نقد و تحلیل هم  می تواند نظریات متفاوتی را بر انگیزاند. شخصی ممکن است با نظر نویسنده موافق و دیگری مخالف باشد و یا  برخی دیگر تنها بخش هایی از اظهارات و نظریات منتقد را بپذیرند که در اینجا علمی بر خورد کردن ، همه جانبه گری  و منصفانه قضاوت کردن  می تواند در جذب مخاطب نیز موثر باشدو از طرفی ارزش و جایگاه نقد نیز به روشنی مشخص خواهد شد و مخاطبین نیز از آن استقبال خواهند کرد.

دوربین های عکاسی دیجیتال

 
دوربین های عکاسی دیجیتال

  
استفاده از دوربین های دیجیتال طی چند سال گذشته بطور شگفت انگیزی در عرصه کار وزندگی ما وارد شده و بسرعت  جایگاه خودرا در میان مردم باز کرده است و بدلیل سهولت در دسترسی سریع و آسان جهت ثبت رویداد های اجتماعی، ورزشی، پرتره و هنری اهمیت ویژه ای در میان عکاسان یافته است.

این فن آوری جدید که بعنوان رقیبی سرسخت و جدی برای دوربین های آنالوگ در آمده است را بایستی بعنوان یک واقعیت پذیرفت و امکانات و تکنولوژی آن را در جهت استفاده از دوربین های(( فیلمی)) نیز به خدمت گرفت.

در سیستم آنالوگ که با استفاده از فیلم عکاسی ، کاغذ و مواد شیمیائی و مراحل ظهور و چاپ در تاریکخانه یاتوسط    پرینترهای لابراتواری موجب به نتیجه رسیدن یک عکس می شد ، امروزه تنها با داشتن یک دوربین دیجیتال. کامپیوتر

با نرم افزاری جهت ویرایش تصویر و یک پرینتر می توان خیلی سریع و ارزان به عکسهائی با کیفیتی بالا دست یافت.

در حال حاضر عکاسان خبری با تجهیز به این تکنولوژی می توانند عکسهای خود را از هر واقعه ای در کوتاهترین زمان ممکن و بدون درگیر شدن با مراحل ظهور چاپ در همان لحظه به شبکه های خبری جهان ارسال کنند.

سرعت شگفت انگیز پیشرفت تکنولوژی دیجیتال آنچنان زمان را در می نوردد که در تبلیغ عکاسی دیجیتال می گویند « به آینده خوش آمدید » چرا که طی ده سال گذشته پیشرفتی بمراتب بیشتر از یکصد و هفتاد سال تاریخ عکاسی داشته است.            دوربین های دیجیتال در این مدت توانسته است برای به نتیجه رسیدن عکسها زمان را کوتاه کند و امکانی را بوجود   آوردکه عکاس بتواند سعی وتلاش خودرا بر پایه فکر و اندیشه و مبحث زیبائی شناسی موضوعی عکسها بگذارد  .

توانائی بی نهایت دیجیتال درارائه وتکمیل آثار عکاسی موجب بروز خلاقیت های زیادی گردیده بطوری که آنرا به یکی از پر طرفدار ترین مقوله های این علم جدید تبدیل ساخته است. با ورود  این فن آوری تغییراتی اساسی در نحوه ارائه عکسها بوجود آمد وحسگر های حساس به نور جایگزین فیلمهای عکاسی شدند حسگرهای CCD  و CMOS

که از میلیونها پیکسل ساخته شده اند  در دوربین های دیجیتال بجای فیلم  مورد استفاده قرار می گیرند. این حسگرها پس از دریافت نور آن را به الکترون و سپس به یک مقدار رقمی تبدیل می کنند و در نهایت دوربین  این اطلا عات را بصورت یک فایل تصویری در می آورد و بر روی کارت حافظه دوربین ذخیره می کند. اطلاعات از طریق این کارت  وارد کامپیوتر می شود وسپس مراحل پردازش و پرینت آن صورت می گیرد.

تکنو لوژی دیجیتال همچنین با انعطاف پذیری ، امکانات گسترده ای در تصحیح کادر ،رنگ و پردازش را  به عکاس   می دهد و حتی میتوان فایل های تصویری را به تعداد زیاد و بدون هیچگونه افت کیفیتی تکثیر کرد.                                       در عکاسی دیجیتال الزاما نبایستی  عکسها توسط یک دوربین دیجیتال گرفته شده باشند چرا که می توان تصاویر عکاسی شده توسط دوربین های آنالوگ راکه بصورت نگاتیو  یا اسلاید عکاسی شده اند را از طریق اسکنر وارد کامپیوتر نمود وسپس بعنوان یک فایل تصویری دیجیتالی، مراحل اصلاح ،ویرایش و.... را بر روی آن انجام داد و در نهایت به همان روش  های (پرینت) عکسهای دیجیتال از آن خروجی گرفت یا همانند تصویر های یک دوربین دیجیتال آنها را در شبکه اینترنت قرار داد و یا از طریق ÷ست الکترونیکی برای افراد و دوستان خود فرستاد.

فن آوری دیجیتال موجب شده است میدان خلاق و لذت بخشی برای هنرمندان عکاس بوجودآید تا فارغ از دغدغه های مراحل نوردهی و ظهور وچاپ به ارائه خلاقیت های هنری در عکاسی بپردازند.

ابراهیم بهرامی                                                                                                         

دانشگاه مجازى‌‌، گشایش دنیایى جدید به روى جویندگان علم

  دانشگاه مجازى‌‌، گشایش دنیایى جدید به روى جویندگان علم

                      
 دانشگاه مجازى <اوبرتا> ى کاتالونیا در اسپانیا این روزها دهمین سال تاسیس خود را درحالى جشن مى‌‌‌گیرد که بر شمار متقاضیان تحصیل در اینگونه دانشگاه‌ها هر روز بیشتر افزوده مى‌شود.

پیشرفت تکنولوژى اکنون این امکان را در کشورهاى مختلف پدید آورده است تا با برپایى دانشگاه‌هاى مجازى‌‌، امکان ادامه تحصیل آن دسته از دانشجویانى که به دلایل مختلف‌‌، امکان حضور فیزیکى در محل دانشگاه را ندارند، فراهم شود. موفقیت این شیوه تدریس تا آنجا پیش رفته است که امروزه در اسپانیا حتى دانشجویانى که در دانشگاه‌هاى روزانه دولتى مشغول به تحصیل هستند، براى آنکه بتوانند در حین تحصیل‌‌، تجربه کارى هم پیدا کنند، به دانشگاه‌هاى مجازى روى آورده‌اند.



>آنخلس رومرو> دانشجوى مقطع کارشناسى مهندسى کامپیوتر که قبلا در دانشگاه پلى تکنیک مادرید درس مى‌‌‌خواند، در مورد دلیل تغییر دانشگاه خود به دانشگاه مجازى مى‌‌‌گوید: اگر من مى‌‌‌خواستم درسم را در دانشگاه پلى تکنیک ادامه دهم‌‌، براى تجربه کارى باید صبر مى‌‌‌کردم تا درسم به اتمام برسد چون کمتر شرکتى قبول مى‌‌‌کند که کارمندش فقط عصرها آنجا کار کند. وى افزود: اکنون با تحصیل در دانشگاه مجازى مى‌‌‌توانم هم ساعات کلاسم را خودم تنظیم و انتخاب کنم‌‌، هم پول در بیاورم و هم تجربه کسب کنم به گفته آنخلس‌‌، با این شیوه تدریس‌‌، اگر او ناچار باشد به شهر یا کشور دیگرى سفر کند، باز هم این امکان را خواهد داشت که از همانجا درسش را با همان استادان قبلى ادامه دهد.

شاید، از همین رو است که نه تنها شمار دانشگاه‌هاى اختصاصى مجازى یادانشگاه‌هاى دولتى که به ایجاد رشته‌هاى مجازى روى مى‌‌‌آورند، در اسپانیا رو به فزونى است‌‌، بلکه تعداد رشته‌‌هاى تحصیلى آنها نیز هر ترم بیشتر مى‌‌‌شود. به عنوان نمونه‌‌، در یکى از دانشگاه‌هاى مجازى در اسپانیا در حال حاضر 18 رشته شامل مهندسى کامپیوتر (نرم افزار و سخت افزار)، برنامه نویسى چند رسانه‌اى‌‌، مدیریت‌‌، حقوق‌‌، زبانشناسى در مقطع کارشناسى و 32 رشته در مقطع کارشناسى ارشد دایر شده است. اوبرتا نخستین دانشگاه مجازى در اسپانیا است که فعالیت خود را 10 سال پیش آغاز کرده و در حال حاضر 11 هزار و 886 دانشجو و نزدیک به 700 استاد در آن به تحصیل اشتغال دارند. از شمار دقیق دانشجویان رشته‌‌هاى مجازى دیگر دانشگاه‌هاى اسپانیا تاکنون رقم دقیقى منتشر نشده است.

* شیوه تدریس
ثبت‌نام و قوانین تحصیل در دانشگاه‌هاى مجازى همانند دانشگاه‌هاى عادى است اما شیوه تدریس آن کاملا متفاوت است. در دانشگاه‌هاى مجازى‌‌، دانشجویان بدون آنکه در جایى به اسم کلاس درس اجتماع کنند، از طریق اینترنت‌‌، با استاد خود ارتباط مستقیم برقرار مى‌‌‌کنند. آنان در آغاز هر ترم از طریق سایت دانشگاه با استادان خود آشنا شده و برنامه درسى خود را نیز از روى سایت دریافت مى‌‌‌کنند. قبل از شروع ترم تحصیلى کتاب‌ها، جزوه‌‌ها، سى دى و نرم افزار درس‌هایى که دانشجو در آنها ثبت نام کرده‌‌، توسط پست براى دانشجو ارسال مى‌‌‌شود و او براساس برنامه‌اى که با هماهنگى میان دانشجو و استاد مربوطه مشخص مى‌‌‌شود، در کلاس‌هاى اینترنتى شرکت مى‌‌‌کند در طول دوره تحصیل‌‌، دانشجو به‌صورت روزانه با استاد درس خود در تماس است و در سالن گفت و گو که در اینترنت و در صفحه دانشگاه طراحى شده‌‌، با استاد خود تماس دارد.

یکى از اشخاصى که نقش مهمى‌‌‌ را در طول دوره آموزشى در دانشگاه مجازى ایفا مى‌‌‌کند، <استاد راهنما> است. او علاوه بر راهنمایى دانشجو براى ثبت نام و چگونگى انتخاب درس‌ها وظیفه ارتباط او را با سایر بخش‌ها اعم از مدیریت و کارمندان دانشگاه بر عهده دارد. امتحانات پایان ترم دانشگاه مجازى نیز به‌صورت حضورى در مراکز تعیین شده از سوى این دانشگاه در شهرهاى بزرگ و برخى نقاط خارج از کشور برگزار مى‌‌‌شود.

این امتحانات به‌صورت همزمان و سراسرى و اغلب با حضور استادان و کارکنان دانشگاه مجازى صورت مى‌‌‌گیرد. هدف اصلى این امتحان حضورى‌‌، علاوه بر سنجش میزان اطلاعات واقعى دانشجو، درک این نکته است که آیا واقعا خود او در طول دوره تحصیل با دانشگاه ارتباط داشته است یا خیر؟

مدیران دانشگاه‌هاى مجازى مى‌‌‌گویند که با این سیستم جدید آموزشى‌‌، اکنون فرصتى براى جویندگان دانش در اقصى نقاط دنیا فراهم شده است تا بدون نیاز به سفر و از دست رفتن وقت و هزینه بسیار، در رشته‌‌هاى دلخواه در کشورهاى مختلف تحصیل کرده و با استادان خود نیز ارتباط مداوم و مستقیم داشته باشند. آنان امیدوارند به مدد توسعه ارتباطات و اینترنت دانشگاه‌هاى مجازى به زودى به عنوان رکنى موثر در عرصه آموزش عالى در سطح جهان شناخته شود اما به نظر مى‌‌‌رسد تا تحقق این امید هنوز راه درازى در پیش است.

افزایش اعتبار و جایگاه این نوع دانشگاه‌ها، هزینه‌‌هاى بالاى تحصیل در آن ضرورت وجود برخى هماهنگى‌ها و اتلاف وقت فراوان براى درک مطالب و فراگیرى درس‌ها از جمله موانع پیشرفت دانشگاه‌هاى مجازى است. <خوسه لوییس سانچز> یک دانشجوى دانشگاه مجازى در اسپانیا مى‌‌‌گوید: من براى گذراندن هر واحد تحصیلى باید هر ترم 62 یورو بپردازم که با این رقم‌‌،اخذ مدرک لیسانس در رشته کامپیوتر بیش از 12 هزار یورو هزینه براى من در برخواهد داشت. به گفته وى‌‌، این رقم‌‌، غیر از هزینه‌‌هاى جانبى نظیر حق اشتراک اینترنت است.

برخى دیگر از دانشجویان نیز معتقدند دانشگاه‌هاى مجازى هنوز از نظر اعتبار علمى ‌‌‌به جایگاه دانشگاه‌هاى عادى دست نیافته‌اند. <ماریا ترسا> یک دانشجوى دیگر، از این شکایت دارد که درس خواندن در دانشگاه مجازى وقت زیادى را از او مى‌‌‌گیرد.

ایرنا

اِدى آدامز،

    ادی آدامز

        اِدى آدامز، عکاس آمریکایى برنده جایزه پولیتزر که عکس او از اعدام یک شبه نظامى کمونیست در خیابانى در سایگون در جریان جنگ ویتنام جهان را تکان داد، روز یکشنبه در سن ۷۱ سالگى درگذشت. آدامز که از عکاسان آژانس خبرى آسوشیتدپرس بود، بر اثر بیمارى لوگریگ که منجر به از کار افتادن سلول هاى عصبى و ضعف مفرط عضلانى مى شود، در خانه خود در منهتن نیویورک درگذشت. به گفته جسیکا استوارت، دستیار آدامز، او از ماه مى (اردیبهشت) از ابتلاى خود به این بیمارى مطلع شده بود و هر چند خیلى زود قوه تکلم خود را از دست داد، اما تا آخرین روزهاى عمر فعال و هشیار باقى ماند. تام کرلى، مدیر عامل خبرگزارى آسوشیتدپرس درباره آدامز گفت «او یکى از با استعدادترین عکاس هاى جهان بود که نسلى از عکاسان و کارکنان خبرگزارى آسوشیتدپرس را تحت تاثیر خود قرار داده بود. شجاعت و خلاقیت او اثر خود را بر دنیاى ما باقى گذاشته اند و تا ابد جاودان خواهند ماند.» . ادى آدامز شهرت خود را بیش از همه مدیون عکسى است که در روز اول فوریه ۱۹۶۸ در خیابانى در بخش چینى ویتنام از اعدام یک شبه نظامى کمونیست گرفت. آدامز که براى در امان ماندن از شلیک هاى خیابانى در پناه دیوارى سنگر گرفته بود، شاهد دستگیرى یک ویت کنگ از سوى سربازان ویتنام جنوبى بود. سربازان مرد دستبند به دست را به کنار پیاده رو آوردند و سرهنگ نگوئین نگوک لون، رئیس پلیس ویتنام جنوبى، بى آن که کلمه اى حرف بزند اسلحه کمرى اش را کشید و به سر مرد شلیک کرد. آدامز با ثبت لحظه مرگ و اعدام ویت کنگ که در صفحه اول بسیارى از روزنامه هاى جهان منتشر شد، یکى از به یادماندنى ترین و تکان دهنده ترین عکس هاى جنگ ویتنام را در کارنامه خود ثبت کرد. آدامز در مصاحبه اى که در کتاب عکس آسوشیتدپرس در سال ۱۹۷۲ از او منتشر شده است، درباره این عکس مى گوید «مرد اعدام شده فرمانده ویت کنگ هایى بوده است که چند ساعت پیش از آن خانواده چندتن از نزدیک ترین یاران لون را قتل عام کرده بودند.»  به نقل از روزنامه شرق

 Eddie Adams (1933 - 2004)

 With his signature hat, ponytail and unassuming disposition, one might not realize that photographer Eddie Adams covered 13 wars, beginning with a stint as a Marine Corp combat photographer in Korea in the early 1950s and ending in Kuwait in 1991. He did three tours of Vietnam with the Associated Press and won the Pulitzer Prize for photography for his shot of a Viet Cong lieutenant being executed at close range on a Saigon street by a South Vietnamese general. In his more than five decades as a working photographer, Adams received more than 500 awards honoring his work, including World Press, New York Press, National Headliners and Sigma Delta Chi Awards. He said he likes getting them; that they're nice. But he didn't display them. He didn't display that famous photo from Vietnam, either. If he'd had his way, that photo would never be released for publication again.

Adams photographed some of the most celebrated people in the world: Ronald Reagan, Fidel Castro, whom he liked, and Pope John Paul II; Jerry Lewis, Clint Eastwood and Bette Davis; Big Bird and Mickey Mouse. All of them, and many more, have looked into Adams' lens. He remains one of the most published photographers in the U.S., with his work gracing the pages of newspapers and magazines like TIME, VOGUE, VANITY FAIR and PARADE. His career spanned journalism, corporate, editorial, fashion, entertainment and advertising photography. He photographed leaders in all fields, from politics to the superstars of film, television, sports and high fashion. His portfolio includes one-on-one sessions with seven U.S. Presidents and sixty-five Heads of State. "Eddie's genius is his talent for capturing tension in every photo, whether it be the still of a murder or the animation in the eyes of a movie star," says PARADE Chairman Walter Anderson. "He is eclectic, incomparable and cantankerous. He is unyielding in the pursuit of excellence."

It's not the war photos or the celebrity photos or the awards that define what's most important about Adams' work. It's the photos that have moved and inspired people to do good; the photos that have led to important change in government policy and people's lives. He was proud of his 1979 shot "Boat of No Smiles," depicting 50 Vietnamese on a 30-foot fishing boat fleeing their homeland. It was such a dire time for them, not even the children on board could find pleasure in a boat ride. It was Adams' photo of these "boat people" that ultimately led Congress and President Jimmy Carter to open the door to the U.S. to more than 200,000 Vietnamese refugees.

In 1995, Adams created a photo essay for PARADE of some of "the most amazing, most beautiful children in America." One image — that of a 3-year-old with leukemia, who was photographed with her security blanket — moved one woman so much that she started an organization. Project Linus, founded by Karen Loucks, is a non-profit that provides security blankets to children who are seriously ill, traumatized or otherwise in need through the gifts of blankets and afghans created by volunteers. Today, there are more than 300 chapters of Project Linus in the U.S. and abroad.

Adams began his photography career as a high school student in Kensington, Pa., shooting weddings and other events for $20. He eventually got a job with the New Kensington Daily Dispatch. From there, he went to the Enquirer & News in Battle Creek, Mich., and the Philadelphia Evening Bulletin. In 1962, he joined the Associated Press. After a decade, Adams left the AP for TIME magazine and freelance work. He rejoined the AP in 1976, where he was the first and only photographer to hold the title of special correspondent. In 1980, Adams became a PARADE magazine photographer and, from 1982-2004, was a special correspondent to PARADE, which has featured more than 350 of Adams' photos on its cover over the years.

Eddie Adams passed away on September 19, 2004. His legacy continues in the annual photojournalism workshop, Barnstorm: The Eddie Adams Workshop, which he created in 1988, and is still running strong today.

لحظه قطعی میان بودن و نبودن

لحظه قطعی میان بودن و نبودن


 ( هنری کارتیه برسون) را بطور اتفاقی ده روز قبل از مرگش دیدم. با چهره ای خشک و ظاهری آراسته و آرام او از ورای دستان چروکیده و لرزانش که بر جلوی صورتش گرفته بود نگاه مجددی به عکسهایش داشت. برسون در فیلم مستندی که در باره آثار و زندگیش ساخته شده بود از گذشته می گفت، از حال و آینده عکاسی که چشم اندازی برایش تصور نمی کرد. نگاه تیز بین و خلاق فیلمساز او را وادار ساخته بود که از لا بلای انگششتانش همچون روزنه ای به محیط بنگرد و او را با دنیای تصویر آشتی دهد. در حالیکه او در سال 1979 میلادی در جمع دوستانش در آژانس مگنوم که خود یکی از پایه گذارانش بود اعلام کرد که دیگر تاب عکاسی را ندارد. اینکه برسون چگونه توانست در سن هفتاد سالگی یار دیرینه اش دوربین لایکای خودرا کنار بگذارد، برای اغلب دوستدارانش جای شگفتی و سئوال بود. کارتیه برسون عکاسی را امتداد احساس خود می دانست و سپاسگذار دوربین خود بود که به او توانائی بخشیده بود این احساس را به مخاطب منتقل کندوواقعیت های در حال حرکت و تغییر را ثبت کند. او اعتقاد راسخ به‹ لحظه تعیین کننده › در عکاسی داشت و معتقد بود تنها در این لحظه است که یک عکاس می تواند رویدادی را به تصویری ماندگار بدل سازد. او می گوید که رویداد ها خود ضرباهنگ ساختاری ”شکلهارا“ پدید می آورندو کسی که بتواند مطابق این ضرباهنگ عکاسی کند ، لحظه قطعی را خواهد یافت. ارائه این نظریه که به نظریه ( لحظه قطعی) شهرت یافت محبوبیت علمی برسون را دو چندان کرد. از برسون بعنوان یکی ار پیشگامان عکاسی مطبوعات نیز یاد می شود. او توانسته بود بسیاری از رویداد های مهم جهان را عکاسی کندو در رویا روئی با خطرات، جهان پر تلاطم عصر حاضر را با تعمق و ادراک بسیار ببیند و ثبت کند. او یک عکاس خبری صرف نبود و سفارشی کار نمی کرد، بلکه با نگاهی جامعه شناختی و با پرداختن به حواشی و جزئیات زندگی اجتماعی مردم اطلاعات زیادی را از طریق عکسهایش ارائه می داد. پرتره های او از نویسندگان، هنرمندان، سیاستمداران، روشنفکران همچون سیمون دو بوار، آلبر کامو (نویسنده) ، جات هیوستون و ژان رنوار (کارگردان)محمد علی جناح ، چه گوارا (سیاستمدار) ،مریلین مونرو(هنرپیشه) ، پیکاسو(نقاش). ژان پل سارتر (متفکر ) ودیگر مشاهیر جهان از نمونه های شاخص پرتره های محیطی و ماندگار هستند. نیم قرن تلاش برسون در خدمت به فرهنگ تصویری و اجتماعی جامعه جهانی جایگاه ویژه ای برای او در میان عکاسان معاصر ایجاد کرده است. قطعا در نگاه برسون لحظاتی بوده که به تصویر در نیامده وتنها در ذهن و خاطره او باقی مانده است. و حالا دیگر برسون نیست. نه کمی اینطرف تر و نه کمی آنطرف تر ، لحظه قطعی میان بودن ونبودن، به همین راحتی ...
ابراهیم بهرامی

عکاسی مطبوعاتی (تصویرگری واقعیت)

در دهه 1930 میلادی مجلۀ لایف یکی از معتبرترین نشریات اجتماعی با ورود به عرصۀ مطبوعات و پرداختن به موضوعات مختلف که موجب رونق بخشیدن به عکاسی مطبوعاتی شد در بیانیۀ تأسیس خود چنین اعلام می دارد. دیدن« لایف» به معنای نگریستن به دنیا و شاهد عینی بودن رویدادهای بزرگ است. نظاره گر چهره های فقر عجیب و شگفت انگیز است و...اینکه ببینیم انسان چگونه کار می کند، اکتشافاتش چیست و ...« لایف» یعنی دیدن چیزهایی که هزاران کیلومتر از ما دورند، چیزهایی در پشت دیوارها، در محدودۀ اتاق ها و ... با مطالبی که در این بیانیه آمده است این مجله تعریف کاملی از دامنۀ موضوعات و حوزۀ عکسهای مطبوعاتی ارائه داده است که به بررسی تصویری جوانب مختلف زندگی روزمرۀ مردم، اتفاقات، کارها و فعالیتهایی که کمتر در دسترس نگاه همگانی است می پردازد. امروزه به دلیل استفادۀ بیشتر مردم از روزنامه ها و مجلات در اوقات فراغت خود حتی می بینیم در پارکها و معابر پررفت و آمد اتوبوس ها و قطارهای شهری مشغول به مطالعه هستند و گسترش تأثیر عکس ها در ارائه اطلاعات مستند تصویری و همچنین ارتقای سطح علمی و آگاهی مردم بعنوان مکمل موضوعات مطبوعاتی بدلیل زبان گویای ارتباطی اش به جزئی جدایی ناپذیر در نشریات درآمده و مورد توجه قرار گرفته است. با ورود عکاسی به مطبوعات تصاویر جایگزین صدها کلمه ای می شود که می تواند واقعه ای را توصیف یا حرفی را با نگاه انتقادی بیان کند . نیروی بصری و تأثیر گذار عکس آنقدر اهمیت یافته که اغلب نشریات جهان با استخدام عکاسان خبره و تهیه عکس های ناب مطبوعاتی و خبری به اعتبار نشریه خود می افزایند. عکس های مطبوعاتی علاوه بر اینکه به ثبت رویدادهای اجتماعی و زندگی روزمره می پردازند می توانند بعنوان رسانه ی صادق در بیان واقعیت های اجتماعی هشدارهایی در جهت بهبود وضعیت زندگی و حتی یک رفرم اجتماعی بدهند این عکس ها حتی می توانند بدلیل قدرت بیانشان وجدان عمومی را در برابر ناملایمات, سختی ها و تبعیض ها برانگیزانند. در حال حاضر عکس های خبری در کوتاهترین زمان ممکن وارد رسانه های نوشتاری و اینترنتی می شوند و در دسترس عموم قرار می گیرند و اگر واقعۀ مهمی در گوشه ای از دنیا بیفتد با توجه به گستردگی اطلاع رسانی حتماً ساعتی بعد عکس های آن را حداقل از طریق سایت های اینترنتی و خبرگزاری ها می توانید ببینید. پرداختن به ابعاد انسانی در عکس های خبری از بارزترین موضوعا در مطبوعات است چرا که درهر زمان مردم جهان در جای جای این دنیا یا از بلایای طبیعی همچون زلزله، آتشفشان، سیل و ... درامان نبوده اند و یا اینکه در اثر نابخردی سیاستمدارانی شعله های منازعات زیاد شده و جنگ های خانمانسوز در گرفته است. لذا قرار گرفتن در این شرایط قبل از اینکه به شجاعت و شهامت نیاز داشته باشد تعهدی را هم پشت سر عکاس بدنبال دارد که برای نشان دادن درد و آلام بشری پای به چنین مکانهایی می گذارد و از چهره های آفتاب سوخته ، فقر، بیماری و دیگر مشکلات اجتماعی آنان عکس تهیه می کند و از طریق رسانه ها دنیا می نمایاند. گاهی در عکسهای خبری مطبوعاتی به نگاههای نافذی برمی خوریم که از دریچۀ دوربین به چشمان مخاطب می نگرند و از آن طریق برقلب آنها نفوذ می کنند. چهرۀ مغموم انسانهای رنج کشیده ای که از جنگ خسته شده اند و یا از کمبود آذوقه، آموزش ، وسایل رفاهی و .... رنج می برند که همۀ این درد و رنجها در قالب یک عکس نمی گنجد لذا هنرمندان عکاس می توانند با ارائه گزارش های تصویری که جنبه های مختلف موضوع را در برمی گیرد اطلاع رسانی کنند. ارائه عکسها به شکل گزارش های تصویر ی معمولاً شناخت بیشتری از موضوعات به بیننده می دهد. برخی عکسهای مطبوعاتی صرفاً به قصد تهیه خبر تهیه نمی شوند بلکه از طریق پرداختن به مواردی همچون موضوعات اجتماعی، علمی، هنری، طبیعت، محیط زیست، ورزشی و... برای مقاصد مطبوعاتی و موضوع مطالب نوشتاری تهیه می شوند که گاهی حتی بعنوان یک پروژۀ تحقیقی مصور از سوی عکاس ارائه می شود. طبیعتاً همۀ عکسهای مجموعه گزارشهای تصویری نمی تواند گویای یک واقعه بصورت تمام و کمال باشد ولی می تواند با ایجاز به گوشه های بعضاً پنهان یک موضوع بپردازد. معمولاً عکسهایی که نیاز به دادن اطلاعات بصری دارند بایستی از زوایایی که بیشترین اطلاعات را به بیننده بدهدارائه شوند. این عکس ها حتی اگر نتوانند به تمامی جوانب موضوع بپردازند می توانند با ثبت بخشهایی از واقعه، احساسی از واقعیت را در مخاطب ایجاد کنند. معمولاً محوریت عکسهای گزارش تصویری برای مطبوعات موضوعاتی هستند که رابطه ای مستقیم با هم دارند و در حقیقت در ارائه اطلاعات مکمل هم هستند و کمتر فرم غالب است ولی چنانچه فرمی که در خدمت محتوا باشد و در مجموعه به کار گرفته شود آنرا از حیث هنری قابل قبول تر خواهد کرد و حتی می توان تاریخ مصرف آن را بیشتر کرد. اینگونه عکس ها توجه مردم، جامعه و مسئولین را بسوی یک موضوع جلب می کند و در حقیقت با افزایش آگاهیهای اجتماعی هشدار می دهد که بعضاً اینگونه گزارشها در برخی از تصمیمات دولتی موثر واقع می شوند . مردم ممکن است در روز ناخواسته با عکسهای بیشماری روبرو شوند ، عکسهای تابلوهای تبلیغاتی، پوسترهاو عکسهای داخل مجلات و کتابهایی که با وجود کیفیت برتر آنها که نهایت دقت درچاپ و ترکیب بندی و ساختارهای زیبایی شناسانه آنها شده است برخورد کنند لیکن تأثیر عکسهای خبری و مطبوعاتی بیش از آنهاست چرا که مخاطبین هنگام دیدن این عکسها لحظه ای نگاهشان بر تصویر متوقف می شود و کنجکاو می شوند چرا که آنها را با دنیای واقعی خودشان نزدیک تر می بینند و در حقیقت با دیدن این عکسها احساسی از واقعیت و حقیقی بودن عکس ها پیدا می کنند.

ابراهیم بهرامی

دنیای خلاق عکاسی دیجیتال

دنیای خلاق عکاسی دیجیتال

     ابراهیم بهرامی                                                                                                         

استفاده از دوربین های دیجیتال طی چند سال گذشته بطور شگفت انگیزی در عرصه کار وزندگی ما وارد شده و بسرعت  جایگاه خودرا در میان مردم باز کرده است و بدلیل سهولت در دسترسی سریع و آسان جهت ثبت رویداد های اجتماعی، ورزشی، پرتره و هنری اهمیت ویژه ای در میان عکاسان یافته است.

این فن آوری جدید که بعنوان رقیبی سرسخت و جدی برای دوربین های آنالوگ در آمده است را بایستی بعنوان یک واقعیت پذیرفت و امکانات و تکنولوژی آن را در جهت استفاده از دوربین های(( فیلمی)) نیز به خدمت گرفت.

در سیستم آنالوگ که با استفاده از فیلم عکاسی ، کاغذ و مواد شیمیائی و مراحل ظهور و چاپ در تاریکخانه یاتوسط    پرینترهای لابراتواری موجب به نتیجه رسیدن یک عکس می شد ، امروزه تنها با داشتن یک دوربین دیجیتال. کامپیوتر

با نرم افزاری جهت ویرایش تصویر و یک پرینتر می توان خیلی سریع و ارزان به عکسهائی با کیفیتی بالا دست یافت.

در حال حاضر عکاسان خبری با تجهیز به این تکنولوژی می توانند عکسهای خود را از هر واقعه ای در کوتاهترین زمان ممکن و بدون درگیر شدن با مراحل ظهور چاپ در همان لحظه به شبکه های خبری جهان ارسال کنند.

سرعت شگفت انگیز پیشرفت تکنولوژی دیجیتال آنچنان زمان را در می نوردد که در تبلیغ عکاسی دیجیتال می گویند « به آینده خوش آمدید » چرا که طی ده سال گذشته پیشرفتی بمراتب بیشتر از یکصد و هفتاد سال تاریخ عکاسی داشته است.            دوربین های دیجیتال در این مدت توانسته است برای به نتیجه رسیدن عکسها زمان را کوتاه کند و امکانی را بوجود   آوردکه عکاس بتواند سعی وتلاش خودرا بر پایه فکر و اندیشه و مبحث زیبائی شناسی موضوعی عکسها بگذارد  .

توانائی بی نهایت دیجیتال درارائه وتکمیل آثار عکاسی موجب بروز خلاقیت های زیادی گردیده بطوری که آنرا به یکی از پر طرفدار ترین مقوله های این علم جدید تبدیل ساخته است. با ورود  این فن آوری تغییراتی اساسی در نحوه ارائه عکسها بوجود آمد وحسگر های حساس به نور جایگزین فیلمهای عکاسی شدند حسگرهای CCD  و CMOS

که از میلیونها پیکسل ساخته شده اند  در دوربین های دیجیتال بجای فیلم  مورد استفاده قرار می گیرند. این حسگرها پس از دریافت نور آن را به الکترون و سپس به یک مقدار رقمی تبدیل می کنند و در نهایت دوربین  این اطلا عات را بصورت یک فایل تصویری در می آورد و بر روی کارت حافظه دوربین ذخیره می کند. اطلاعات از طریق این کارت  وارد کامپیوتر می شود وسپس مراحل پردازش و پرینت آن صورت می گیرد.

تکنو لوژی دیجیتال همچنین با انعطاف پذیری ، امکانات گسترده ای در تصحیح کادر ،رنگ و پردازش را  به عکاس   می دهد و حتی میتوان فایل های تصویری را به تعداد زیاد و بدون هیچگونه افت کیفیتی تکثیر کرد.                                       در عکاسی دیجیتال الزاما نبایستی  عکسها توسط یک دوربین دیجیتال گرفته شده باشند چرا که می توان تصاویر عکاسی شده توسط دوربین های آنالوگ راکه بصورت نگاتیو  یا اسلاید عکاسی شده اند را از طریق اسکنر وارد کامپیوتر نمود وسپس بعنوان یک فایل تصویری دیجیتالی، مراحل اصلاح ،ویرایش و.... را بر روی آن انجام داد و در نهایت به همان روش  های (پرینت) عکسهای دیجیتال از آن خروجی گرفت یا همانند تصویر های یک دوربین دیجیتال آنها را در شبکه اینترنت قرار داد و یا از طریق ÷ست الکترونیکی برای افراد و دوستان خود فرستاد.

فن آوری دیجیتال موجب شده است میدان خلاق و لذت بخشی برای هنرمندان عکاس بوجودآید تا فارغ از دغدغه های مراحل نوردهی و ظهور وچاپ به ارائه خلاقیت های هنری در عکاسی بپردازند.

Let’s See Ourselves

Let’s See Ourselves

Once Again

Hashem Javadzadeh

    In the time that post-modernism has brought about a chaotic condition for the process of art and has smashed everything in its confusion, it must be too soon to talk about humanitarian photography. Should we wait some more years to lapse  in order that the storm of confusion in our minds might die out or a safe coast for improvement in the process which since art began in the shape of figures on the walls of caves, might appear ?Or should we take a role and have a fair judgment of our own status?

     Primitive man started painting and carving to provide a way for his need , that is communicating with others. This phenomenon has improved till now in innumerable variety of forms such as poetry, painting, sculpture, photography, music etc. and has exerted its rules and regulations in theory in all artistic approaches from classicism to cubism, sur-realism to post-modernism, and deconstructionalism. Man has always wanted to pave the way to communicate with others, whatever the medium. In fact the various attempts made, apart from the medium which has been chosen, follow one common theme which is the aim of all these efforts, and it’s human. We now benefit from the presence of creative minds which evolve the aesthetic aspect of photography more than we benefit from the improvement made in technology and producing of photographic appliances. Along with this aesthetical aspect it has, in the course of centuries accompanied with man’s culture and art, improved photographer’s idealistic and humanitarian view and has upgraded his identity. In the course of cultural life of man, photography has had an expressive quality which, with the help of professional photographic experience, can found the ideology of humanitarianism.

     A photographer perpetuates  moments throughout history by recording them, and his work which is plane and still can recall history and correct man’s position. Here the lens of the camera is not a window through which a landscape, society and nature could be seen, but the photographer can, by presenting his personal feelings, bring about a new unit, thus expand his hidden thoughts and the effects of beauty. The photograph, though only a symbol, shows the photographer’s view on human condition which is praiseworthy in itself.

     Photography like other inventions, enables man to communicate with others more extensively  and is a universal language. To converse in such a language, if used simple and clarified , can cause a deeper, more friendly and useful communication.

      We can take pictorial photographs like the ones taken by Henry Peach Robinson (1836-1910) and George Davison (1857-1931) or give more value to photographic identity as Oscar G Rejlander (1813-1875) did in the second half of 19^th century .

     We can also help create an independent identity for photography and put it  at our own and ideal’s disposal as did Eugene Ateget (1890-1976),Alfred Stieglitz (1864-1946) and Paul strand (1890-1976).

Through holding the exhibition of < Family of Man> by E. Steichen (1879-1973) in New York museum of modern arts displaying works by August Sander (1876-1964), Walker Evans (1903-1975), Henry Cartier Bresson (1908…..) and many of the young photographers following them, personal and social views  were blended.

     The time has come now to change and  promote the of Cartier Bresson as a  moment in which plane reality is to be recorded to one in which the role of a photographer changes to a humanitarian one.

     The outstanding characteristic of these works is not , but by magical power of photograph , a photographer is enabled to take  a more active role and that is providing human prestige and safety of the family of man through humanitarian views.

He should also try to record something in any form such as documentary photography, photo journalism, or the latest forms of photography to reveal fictions , myths, imaginary and fanciful events and mental ones, so that beyond his work a humane photographer and humanitarian photography could be visible and shine in such a way to guarantee the life of photography and its theme, contents and its subject matter.