ANSEL ADAMS

American Photography : A Critical History

In Adams's photographs the West is an abstract notion more appropriately understood in its transformation as photograph than in its actuality. Expression is more important than reality, idea more important than fact, the print more important than its subject. For it is only in the print that such magnificence can be unfailingly orchestrated. "Twelve photographs that matter in a year is a good crop for any photographer," Adams once said. An infinite number of visual confrontations with the landscape produces only twelve epiphanies.

For the early Western photographers the transformation from reality to print happened naturally and without premeditation. The nature of the photographic process determined the print's intrinsic color, range of contrast, and tonalities. When the early printing processes changed from calotype to albumen and then to chloride and chloro-bromide, the surface and tonal qualities of the printed image shifted as well. These changes were made not for aesthetic or idealistic reasons but because of the availability, technical expediency, and relative permanence of each process. While some photographers had one or two technical tricks up their sleeves that helped give their prints a distinctive tonal character, it was not until Stieglitz began to champion photography as a fine art that photographers became conscious of the print as an aesthetic and controllable object. Stieglitz's abiding concern with "print quality" was passed on to Strand and Weston. Walker Evans looked with disdain on their concern with control and finish. "As in typography and printing," he said, "technique shouldn't arrest you." But for Adams, as for Stieglitz, "every print ... is a new experience" requiring a special procedure to bring out its essential meaning.

The sense of the presence of the eternal world in Adams's photographs is achieved not only by his constant choice of sublime moments and viewpoints, but also by his legendary technical brilliance, which transforms an ordinary scene into a luminescent, fully realized, precious object.

To effect the formal purity and the transformations he desired, Adams developed the most careful, rigorously thought-out system of photographic control known to the field photographer: the Zone System. Adams wanted to go beyond conventional photographic recording, which, in his own words, is at best "acceptable though perhaps uninspired" and create a statement "acute and creatively expressive." In the Zone System, he engineered a technique by which the photographer could manipulate the photograph's internal tones without distorting essential photographic description. By means of filtration, development, and print controls, contrast could be heightened or softened and the placement of object values along the tonal scale could be predetermined by the photographer before the shutter was released. Thus a sand dune seen at sunrise could be transformed into an almost abstract composition of hard-edged black-and-white forms, a lone tree branch on the shore of Mono Lake could be made to stand out as if spotlit against a luminescent, floating background, and the north sky beyond Yosemite's Half Dome could be rendered a rich, velvet black. By using the Zone System, the photographer can darken those areas that in actuality provide an overabundance of distracting detail, lighten areas deep within natural shade, and intensify, simplify, or almost utterly obliterate the relationships between land, clouds, sea, rocks, foliage, and sky. Adams found in this system the answer that pictorialists in photography had long been seeking: a means of controlling the optical, mechanical medium with the same finesse the painter managed with the brush and palette.

In Adams's work, then, the American vision of the spirituality of the West is realized through careful and conscious use of advanced technology. This union of technology, nature, and spirit derives from the nineteenth-century's belief that technology could be a means of achieving America's spiritual destiny. Art, technology, and religion joined in the common cause of controlling, defining, and recording nature in order to gain both economic advantage and spiritual truth. Adams's photographs derive their power by restating those grand aspects of the landscape that were already a part of American consciousness. Unlike Stieglitz, Strand, or Minor White, who would follow him, Adams does not use the new technology to search into the motives or forces behind the obvious. He seems oblivious to the exploitation, plunder, and technological destruction that made the West accessible to the white man. Rather, the grand and obvious are generalized to the point where they become the ideal.

The formalism that pervades Adams's work relates directly to his belief in technology. For Adams, technology is redemptive. He can even sell automobiles on television with a straight face and a clear conscience. Indeed, it seems at times that Adams relies more on technology than on vision. Of all the major American photographers, he is the most inconsistent. When his work succeeds it is breathtaking. When it fails it becomes mere finger exercises in the Zone System, work that is decorative and cloying.

Adams's work is in the Puritan grain: straight and rigorously conservative. His obsession with technological control also displays another fundamental American trait-a trait we have also seen in Stieglitz's work and will see in Steichen's-an aggressive, acquisitive, inventive preoccupation with engineering and the practical uses of new technology. As de Tocqueville pointed out in a chapter of Democracy in America entitled "Why Americans Prefer the Practice Rather than the Theory of Science," the emphasis in the United States has always been on "useful knowledge." In the nineteenth century, America imported almost all of the major scientific ideas from Europe, but the widest applications of these ideas to common life were made here. This was especially true in photography. At the birth of photography American daguerreotypists quickly became the most inventive practitioners of the new medium. Samuel F. B. Morse, the inventor and portrait painter, played a significant role in the introduction of photography into this country, and other major American inventors - Thomas Edison, George Eastman, and Edwin Land - made significant contributions to photography's capability and popularity. Today there is an unparalleled exploration by younger photographers into the image-generating possibilities of a variety of electronic, electrostatic, and mechanical reproduction methods.

Adams's concern with craft, technique, and reproduction quality helped initiate wide participation in expressive photography. He has shared his insights in numerous books and articles. His first technical manual, Making a Photograph (1935), contained the most accurate photographic reproductions since Stieglitz's Camera Work. And the Basic Photo Series (1948-1956) dispelled the atmosphere of alchemy surrounding photographic technique, allowing any photographer to produce a fine print.

Yet Adams's standardization of photography as a set of scientifically explainable and repeatable processes has also been strongly challenged. Much of the aesthetic ferment in the sixties can be seen as a response to Adams's teaching, particularly his notion of previsualization. For some photographers the use of the Zone System has been a badge of honor; others have questioned the whole idea. Jerry Uelsmann introduced the concept of postvisualization, in which the final photograph is synthesized in the darkroom from many negatives. And Garry Winogrand has cantankerously announced on many occasions, "I don't have anything to say in any picture. My only interest in photography is to see what something looks like as a photograph. I have no preconceptions."

In our gallery of archetypal heroes, Adams fits well into the role of the American nineteenth-century engineer. Like the great builders of that age, he uses his knowledge of science for the aesthetic and spiritual welfare of man.

" اریک گریگوریان " عکاس ارمنی ایرانی الاصل

" اریک گریگوریان " عکاس ارمنی ایرانی الاصل مقیم امریکا است که در لس آنجلس زندگی می کند . او در سال 1347در تهران متولد شد و در سال 57 همراه با خانواده اش به امریکا مهاجرت کرد.

" اریک " مدرک فتوژورنالیسم خود را از دانشگاه "سن خوزه " زیر نظر
" جیم مک نی " اخذ کرده و مدرک تکمیلی خود را از دانشگاه " سیراکوز " در لندن زیر نظر " اد کاشی " دریافت نمود .

" بنیاد الکسیا " ( Alexia Foundation (بورسیه تحصیلی او را برای تکمیل مدارج تا مراتب نهایی، به خاطر صلح جهانی به او اهدا کرد .
" اریک " بلافاصله بعد از فارغ التحصیلی به عنوان عکاس آزاد در
" لس آنجلس دیلی نیوز" مشغول به کار شد و بعد از سه سال کار با این مجموعه به صورت آزاد برای چندین مجله و روزنامه و نشریات مختلف و معروف عکاسی کرد .وی جایزه اول world press photo در سال 2002  را بخاطر عکسی که از زلزله قزوین گرفته بود دریافت کرد.او در حال حاضر عکاس آژانس پولاریس است و از عکاسان معروف و صاحب سبک این آژانس محسوب می شود .

" اریک " می گوید که خیلی سخت با عکاسی دیجیتال انس گرفته و توانسته با چنین دوربینی عکاسی کند : " اول احساس می کردم که به سختی ممکنه بتونم با دوربین دیجیتالی کار کنم ولی بعد از یک بار تجربه ، متوجه شدم خیلی سخت تر می تونم دوباره برگردم وسراغ نگاتیو و دوربین آنالوگ برم .  ازطرفی من اصلا شرایط مختلف دوربین دیجیتال رو تجربه نکرده بودم و وقتی شروع به کار با دوربین کاملا حرفه ای خبری کردم ، دیدم که خیلی سخته اگه بخوام به دوره عکاسی قبلی برگردم.

 نکته مهمی رو که بهش اعتقاد دارم ، داشتن : وادار کردن عکاس به تفکر در مورد چگونه گرفتن تصویر ! "
"اریک " از تغییراتی که این نوع عکاسی در کشورها به وجود آورده و عکس العمل مردم در این زمینه می گوید : " معتقدم که بیشتر اوقات مردم فقط از تغییرات می ترسن . اما چیزی که من از اون می ترسم از دست رفتن مباحث زیبایی شناسی عکاسی است ، "
او در مورد تفاوت دید عکاسان ایرانی با عکاسان مقیم خارج معتقد به روش و نوع زندگی آنهاست : " مطمئنم که نوع و شرایط زندگی یک عکاس که در ایران زندگی می کنه با عکاسی که توی امریکاست به شکل فاحشی متفاوته ، ولی نمی تونم بگم که چه نوع تفاوت هایی در دید اونها وجود داره . شاید کاملا شخصی باشه شاید هم وابسته به جامعه . نوع دید اونها رو می شه در نوع عکاسی شون تجزیه و تحلیل کرد. "

برگزاری یازدهمین کنفرانس بین المللی عکاسی هند

  

یازدهمین کنفرانس بین المللی عکاسی هند با حمایت وزارت فرهنگ ، انجمن عکاسی دام دام هند و موزه فن آوری این کشور، همزمان بابرگزاری جشن الماس در تاریخ ۲۳ الی ۲۷ ژانویه ۲۰۱۷  (چهارم الی هشتم بهمن سال جاری ) در شهر کلکته ی هندوستان برگزار می شود.  

    این کنفرانس که از سال ۱۹۸۲ میلادی هر ۴ سال یک بار برگزار می شود، دیدگاههای مختلف  عکاسان جهان و پیشرفت های علمی ، فن آوری و هنری  عکاسی را مورد  بررسی قرار می هد .
با توجه به سوابق حضور عکاسان ایرانی در همایش های قبلی این کنفرانس ، برای این دوره نیز  ازموسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی  آبگینه  درخواست نموده است تا عکاسانی را بصورت میهمان   برای شرکت در این کنفرانس معرفی نماید . در این کنفرانس عکاسان زیر حضور خواهند داشت . سید جلیل حسینی زهرایی ، قدیر وقاری ، مژگان کنعانی ، ندا صیامی ، معین کاظمی ، رسا قوام شهیدی ، معین صالحی ، المیرا عمو رستمی ، شیدا یزدانی و محمد حامد اسدی
  این کنفرانس هزینه هایی  شامل ( اقامت ، غذا ، هزینه سفر های داخلی هند  با قطار) و حضور در برنامه های جنبی ، باز دیدهای شهری و عکاسی ، برگزاری سمینار ، نمایشگاه و ورک شاپ ها، در مدت زمان تعیین شده را به عهده گرفته است. در این کنفرانس مقالاتی از ابراهیم بهرامی و کیارنگ علایی  نیز قرائت خواهد شد .
 موسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی آبکینه

پرتره های روانشناختی ابراهیم بهرامی

 

پرتره های روانشناختی

ابراهیم بهرامی  / عکس ها : ابوالفتح یوسفی

عکاسی پرتره یکی از گرایش های اصلی و شاخه ی مهم و پر طرفدار هنر عکاسی است . مهارت در عکاسی پرتره که بر گرفته از  دانش و خلاقیت های هنری است ، می تواند در باز نمایی و نشان دادن شخصیت درونی افراد موثر باشد. عکسبرداری صرف از چهره و ثبت دقیق اجزای چهره و شباهت عین به عین فرد نمی تواند شخصیت و درونیات وی را نشان دهد. عکس های پرتره ، در عین اینکه یک تصویر ظاهری و بازنمایی از چهره است بر خصوصیات و جنبه های فردی ، فرهنگی ، اجتماعی ،روانشناختی و آفرینش نهاد انسانی فرد نیز دلالت می کند.

            چهره نگاری ( پرتره ) از دیر باز در گونه ای از  نقاشی بسیار رایج بوده است. با آغاز پیدایش عکاسی  و ورود دوربین به درون خانواده ها ، این رشته از عکاسی علاقه مندان بسیاری یافت،  شیوه نور پردازی به عنوان یکی از عوامل هویت بخشی به چهره که به شخصیت جان و معنا می بخشد ، حالت دادن به آن ، نوع کادر بندی و ترکیب بندی، انتخاب پس زمینه مناسب ، استفاده ی آگاهانه از امکانات فنی دوربین و ثبت یک لحظه ی ماندنی از افراد ، از جمله عواملی هستند که می تواند شخصیت واقعی مدل را نشان دهد. عکس های مهم و تاثیر گذار تاریخ عکاسی پرتره هایی هستند که اصول نورپردازی را بدرستی و آگاهانه به کار گرفته و توانسته اند چهره ای نزدیک به شخصیت درونی فرد را به تصویر بکشند. نورپردازی صحیح و علمی می تواند احساس حجم را در عکس بیشتر نشان دهد چراکه وجود سایه روشن ها که از منابع نوری مختلف گرفته شده اند بر ایجاد احساس بعد کمک می کند و بیننده به واسطه آن می تواند عمق را در چهره ی شخصیت مورد نظر  درک کند و  تصویر وی را برجسته و طبیعی تر ببیند.

چهره مهمترین عضو برهنه ماست که با مخاطب ارتباط برقرار می کند ، هر چه عکاس از روانشناسی بیشتر بداند می تواند ارتباط ملموس تری با  خصوصیات و شخصیت فرد برقرار کند.  شناخت و آگاهی از حالت های شخصی و لایه های زیرین و ناشناخته وی و  همچنین ویژگی های روانشناختی شخصیت ،از مهمتری چالش ها و دشواری های عکاسی پرتره است. بسیاری از حالت های عادی عکس گرفتن که با همراهی حرکات  متفاوت اجزاء بدن صورت می گیرد و ازرفتار های غیر کلامی انسان است ، به عنوان زبان بدن نقش فعالی در بیان شخصیت ، ترکیب بندی و زیبایی شناسی تصویر ایفا می کند.

بسیاری از پرتره ها  که بیشتر جنبه ی اجتماعی دارند و در فضاهای خارج از استودیو عکاسی می شوند به پرتره های محیطی شهرت دارند . یافتن ویژگی های روانشناختی مدل ها و حالات آنها در محیط کارشان ، از بارز ترین شاخصه های عکس های پرتره محیطی هستند. اینگونه عکس ها که اغلب در شرایط نوری طبیعی یا مصنوعی و در فضاهای عادی کار و زندگی عکاسی می شوند، به ثبت چهره و حالات شخصیت ها در محیط های هنری ، کار ، تجارت ، بازار و .. می پردازد و در حقیقت ثبت لحظاتی ناب و طبیعی از زندگی انسان هستند . این عکس ها بدلیل واقعی  بودنشان ، قدرت نفوذ بیشتر ی در مخاطب دارند و می توانند ارتباط مستقیم آنها با موضوع را نشان دهند. پرتره های محیطی بیشتر بر اطلاعات متمرکز است ، این اطلاعات می تواند از چهره ی یک فرد مشهور ،یک نویسنده ، یک ملوان یا یک کارگر عادی باشد، که احساسی ار زمان و بویژه مکان را در محیط طبیعی خود  نشان دهد ، علاوه بر این بایستی از یک ساختار شکلی منسجمی هم برخوردار باشد و نور محیط هم  به عنوان یکی از  عناصر تاثیر گذار در خدمت  بیان زیبایی شناسی آن به کار گرفته شده باشد . این پرتره ها  به دلیل اینکه شاخصه های تاریخی و فرهنگی هر ملتی را با خود به همراه دارد، در عکاسی مستند نیز از اهمیت وجایگاه ویژه ای برخوردارند.

این مقاله در کتاب عکاسی  "جان و خرد " آثار پرتره ی آموزگاران و اساتید کشور که توسط  "ابوالفتح یوسفی" عکاسی شده به چاپ رسیده است.

Psychological Portraits 

Ebrahim Bahrami /Photos By: Abolfath Yousofi

Portrait photography is one of the major trends and an important branch of popular art and photography. Skills in portrait photography, achieved from knowledge and artistic creativity, can be effective in representing and showing the inner self. Only shooting faces and accurately recording components of faces and the exact similarity of people can not be a manifestation of his inner character and personality. Portraits, though being a face image and a representation of the features and aspects of face, indicate cultural, social, and psychological aspects as well as the creation of the humane essence of individuals.

            Portraiture (portrait) has long been the most common in a kind of painting. With the advent of photography and camera into families, many found themselves interested in this field of photography. Lighting methods are factors that characterize the face and give it life and meaning. There are also other factors such as posturing, composition, framing, choosing an appropriate background, using the camera’s technologies and functions, and snapping a decisive moment of people that can show the real personality of the subject or model. The important and effective photos of the world are the ones in which the lighting principles have been appropriately and knowingly implemented so that a face similar to the inner personality of the individual has been photographed. Correct and scientific lighting can show the sense of volume in a better way because using shadows from different light sources helps making different dimensions through which the viewer can understand depth in the person’s face and see his/her face more naturally and clearly.

Face is the most important naked part of our body which communicates with the viewer. The more the photographer knows about psychology the better he/she can communicate with the person’s characteristics and personality.   Knowing and being aware of personal expressions and the his/her underlying and unknown layers as well as the psychological features of his/her personality are of the most important challenges and difficulties of a portrait photographer. Many of the usual shooting postures occurs along with various movements of body parts and are considered as non-verbal actions are actually regarded as body language and play an important role in expressing personality, composition, and aesthetics of a picture.

Many portraits which are merely social and photographed outside the studio are known as environmental portraits.  Finding the psychological characteristics of the models and their expressions in their workplace is the most important feature in the environmental portraits. These type of photos often taken in natural and artificial lighting conditions in ordinary places such as work or life aim to capture faces and people’s expressions in artistic settings, business, work, market, and so on. They are indeed pure moments of human’s life. Because these images are real, they have more influence on viewers and can show their direct relationship with the subject. Natural portraits are more focused on the information. The information can be obtained from the face of a celebrity, a writer, a sailor, or a simple worker and can show the sense of time as well as place of the natural setting. Moreover, these portraits must have a cohesive structure, and the ambient light must be implemented as one of the influencing factors for the purpose of expressing the aesthetics of the portrait. These portraits are particularly important in the documentary photography because they bear the historical and cultural characteristics of each nation.

Let’s See Ourselves Once Again / Hashem Javadzadeh

  

Lewis Hine -Power house mechanic working on steam

 In the time that post-modernism has brought about a chaotic condition for the process of art and has smashed everything in its confusion, it must be too soon to talk about humanitarian photography. Should we wait some more years to lapse  in order that the storm of confusion in our minds might die out or a safe coast for improvement in the process which since art began in the shape of figures on the walls of caves, might appear ?Or should we take a role and have a fair judgment of our own status?

     Primitive man started painting and carving to provide a way for his need , that is communicating with others. This phenomenon has improved till now in innumerable variety of forms such as poetry, painting, sculpture, photography, music etc. and has exerted its rules and regulations in theory in all artistic approaches from classicism to cubism, sur-realism to post-modernism, and deconstructionalism. Man has always wanted to pave the way to communicate with others, whatever the medium. In fact the various attempts made, apart from the medium which has been chosen, follow one common theme which is the aim of all these efforts, and it’s human. We now benefit from the presence of creative minds which evolve the aesthetic aspect of photography more than we benefit from the improvement made in technology and producing of photographic appliances. Along with this aesthetical aspect it has, in the course of centuries accompanied with man’s culture and art, improved photographer’s idealistic and humanitarian view and has upgraded his identity. In the course of cultural life of man, photography has had an expressive quality which, with the help of professional photographic experience, can found the ideology of humanitarianism.

     A photographer perpetuates  moments throughout history by recording them, and his work which is plane and still can recall history and correct man’s position. Here the lens of the camera is not a window through which a landscape, society and nature could be seen, but the photographer can, by presenting his personal feelings, bring about a new unit, thus expand his hidden thoughts and the effects of beauty. The photograph, though only a symbol, shows the photographer’s view on human condition which is praiseworthy in itself.

     Photography like other inventions, enables man to communicate with others more extensively  and is a universal language. To converse in such a language, if used simple and clarified , can cause a deeper, more friendly and useful communication.

      We can take pictorial photographs like the ones taken by Henry Peach Robinson (1836-1910) and George Davison (1857-1931) or give more value to photographic identity as Oscar G Rejlander (1813-1875) did in the second half of 19^th century .

     We can also help create an independent identity for photography and put it  at our own and ideal’s disposal as did Eugene Ateget (1890-1976),Alfred Stieglitz (1864-1946) and Paul strand (1890-1976).

Through holding the exhibition of < Family of Man> by E. Steichen (1879-1973) in New York museum of modern arts displaying works by August Sander (1876-1964), Walker Evans (1903-1975), Henry Cartier Bresson (1908…..) and many of the young photographers following them, personal and social views  were blended.

     The time has come now to change and  promote the <Decisive Moment> of Cartier Bresson as a  moment in which plane reality is to be recorded to one in which the role of a photographer changes to a humanitarian one.

     The outstanding characteristic of these works is not <capturing flying moments>, but by magical power of photograph , a photographer is enabled to take  a more active role and that is providing human prestige and safety of the family of man through humanitarian views.

He should also try to record something in any form such as documentary photography, photo journalism, or the latest forms of photography to reveal fictions , myths, imaginary and fanciful events and mental ones, so that beyond his work a humane photographer and humanitarian photography could be visible and shine in such a way to guarantee the life of photography and its theme, contents and its subject matter.

فرهنگ تصویر و جاودان سازی معنویت/ نسرین شاه محمدی

 

      عنصر فرهنگ به لحاظ نقش با اهمیتی که در ساختار تمدن بشری دارد و دربرگیرنده مجموعه ای ازاعتقادات , اندیشه ها  ,آئینها    و آداب ورسوم یک قوم  است, می تواند بعنوان پشتوانه رفتارهای اجتماعی راهگشای بسیاری از حرکت های آینده هر ملتی باشد و چنانچه درخواستگاه اجتماعی آن سازو کارهای مناسبی در جهت تعالی فرهنگ بخصوص در حوزه اندیشه و فرهنگ سازی در زمینه های مختلف اجتماعی صورت گیرد می تواند بعنوان ابزار قدرتمندی در برابر تحولات و پیامدهای ناگوار اجتماعی عمل کند.

 از آنجا که تصویر در دنیای امروز جزلاینفکی از زندگی مان شده است ثبت موقعیت ها و شرایط مختلف زندگی و فرهنگ مردم در نقاط مختلف از طریق دو رسانه مستقل سینما و عکاسی می تواند در شناخت و درک بیشتر مردم از یکدیگر نقش موثری داشته باشد چرا که عکس و فیلم بعنوان رسانه های دیداری می توانند نسبت به دیگر رسانه ها تاثیر بیشتری بر مخاطبین خود داشته باشد و با زبانی گویا وبدون هیچگونه محدودیتی به نمایش عینی باورها  ذهنیت ها و اعتقادات مردم و نیز ثبت شرایط و موقعیت های مختلف زندگی و همچنین غمها و شادیها , ناکامیها و کامیابی ها و همچنین پیشرفت های آنان بپردازد.

هنر سینما و عکاسی, هنر به تامل واداشتن افکار انسانی است که در عصر حاضر می تواند به جاودان سازی معنویت  فرهنگ وحقیقت انسانها از طریق مراجعه به زندگی و فرهنگ آنان توجه داشته باشد.

از آنجا که هنرها همیشه در دوران مختلف و در تکامل یکدیگر نقش اساسی داشته اند, مقوله عکس و فیلم از این امر نیز مستثنی نبوده بلکه علاوه بر اینکه خود بعنوان هنری مستقل به بیان هنری می پردازند. از ابزار آنها نیز در جهت ثبت جنبه های گوناگون هنری مردم در شرایط و دوران مختلف استفاده می شود لذا عکاسی و سینما که از پدیده های نو در عرصه فرهنگ وهنر بشمار می روند ,           می توانند خود بعنوان عاملی در جهت شناسائی دیگر فرهنگها درآیند و هنرمندان سینماگر و عکاس بعنوان متعهدین تصویرگر در ثبت و انتقال مجموعه فرهنگ یک جامعه اهمیت و نقش ویژه ای داشته باشند . 

جان و خرد ( ابوالفتح یوسفی)

    جان و خرد ( ابوالفتح یوسفی)

به مناسبت برپایی نمایشگاه عکس پرتره از آموزگاران و اساتید برجسته کشور و رونمایی از کتاب نمایشگاه

   در جهانی که بیـش از نود درصـد آن را ماده ی تاریک پر کرده است و هنوز آن را به طور کامل نمی شناسیم ، نـور که بخـش کوچکی از طیف امواج الکترومغناطیـسی است، دریچه بزرگی برای شـناخت جهان هستی است و در پهنه تاریک عالم، نور باعث درخشش بخشی از آن میشود که به چشـم می آید و اندکی از شگفتی ها و رمز و راز نهفته در دل هستی با جلوه های نور در کیهان پدیدار می شود.

علاوه بر این نور جوهر عکاسی است و بدون آن تصویری ثبـت نخواهد شد . نـور در عکاسـی برای آشکار سـاختن موضوع به کار می رود و کارکرد آن نشان دادن حجم، عمق و ایجاد طرح های گرافیکی سیاه و سفید است.

 برای من محل تلاقی فیزیک و عکاسی اتاقک تاریکی بود که ذهن من را به  سوی روشنایی برد.همان اتاقک تاریکی که همه چیـز در ذهـن آدمی از آن می گذرد. از محال تا خیال و تاریکی گـرفته تا  رنگ و نور و روشنایی و رابطه تنگاتنگ  این دو من را به تحقیق و فعالیت در هر دو راه طولانی مشتاق تر کرد. از جمله «نور شناخت» یا اپتیـک که به عنوان عامل اصلی رسم تصویر در عکاسی اسـت و مفهومی رمزآلود در فیزیک است.

جنبه های تکنیکی عکس که با «نورشناخت»، گره خورده است ،همیشه برای من سحرانگیز بوده است.

منبـع نـور، شـدت نور، جنس نـور، نـوع نـور، جهت نـور تابـش نور ، قدرت نور، رنگ نور، حس نور، سـنجش نور، زاویه نـور، انرژی نور، کارکـرد های نـور، ترکیب نور و... نکات برجسته ای بوده است که همیشه در نظر داشته ام.

آمـوزگاری به مـن آموخت که وقتـی با  نـور خرد ، جـان بیافرینـی و جـان ببخشـی منتـظر پاداش نیسـتی و ایـن نورنـگار، متفـاوت از سایر جنبـه های آن است.

آنچـه هر آموزگاری را شاد و خرسند می کند انتقال خرد و خردمندی به نسلی دیگر و یافتن راه هایی برای انجام این کار است.

زبان در بسـیاری از موارد بهتـرین راه برای انتقال خـرد و ابراز احسـاس است، اما نه در همـه ی موارد. بـرای یـک آمـوزگار رسـیدن به بهترین راه دارای اهمیـت است. این چیزی است که تا آموزگار نباشی درک نخواهی کرد و باید جان ببخشی تا آموزگار شوی.

 بـرای خلـق و ثبـت برشـی از تاریـخ  پـرآوازه  کشـورم، آمـوزگاران و فـراز و نشـیب های روزگار آنان را انتـخاب کـردم و از ایـن میـان بـرای جـان دادن بـه جـان های ارزشمـندی که خـرد می آموزند راهـی در پیش گرفتم و عکاسی را انتخاب کردم که تلفیقی از علم و زندگی و هنر برای من است.

هنر عکاسی ازآن جهت که هم جنبه های تکنیکی و فنی ذهن یک هنرمند را نوازش می دهد و هم به لحاظ

حسی و بیـان زیبایی شنـاختی، ذهن مخاطب را غنا می بخشد،ترکیب زیبایـی از ( هنر و تکنیک ) و (علم و تکنولوژی )را رقـم زده اسـت.

عکـس، دسـت کم در شـکل کلاسیک خـود و جدای ازارایه های نامتعارف تر آن، به شکل فتوآرت و چیدمان های چند رسانه ای ترکیبی، تصویری ثبت شده یا خلق شده بر سطحی دو بعدی است. اگر بتوانیم همه ی انواع تصـاویر دو بعدی را بنا بر شیـوی تولید آنها بـه سه دسته تصـاویر دست نگار (چیروگرافیک)، تصـاویرعکاسانه (فتوگرافیک)،و تصاویر نوشتاری گرافیکی (تایپوگرافی) تقسیم کنیم من به تصاویر عکاسانه (فتوگرافیک) روی آوردم و از کولمـن  وام گرفتم آنجا که در سال 1969 می گوید:

(من یک تاریخ نگار نیستم ،بلکه خالق تاریخم... در رسانه عکاسـی نیز امکان آفریـدن هرگونه تصویری وجود دارد.

این به معنـای اندیشیدن و خلق هر چیز ممـکن است. به یاد داشته باشیـم نیرومندترین منبع عکاس تخیـلی است که در ذهن او قرار دارد.)

و با طراحی ذهنی و طرح از پیش تعیین شده نورپردازی با سبک (low light style) وشیوه نورپردازی تک نور رامبراند و کلاسیک را برای پرتره ها با صحنه آرایی مناسب در نظر گرفتم و از زبان بدن نیـز برای نشان دادن ( فکر و عمل) و (جان و خرد) بهره گرفتم.

 با نگاه به این که انسان های عصر جدید به دنیای مجازی روی آورده اند و آینـده را در قاب مجاز می جویند و شاید بیشتر هنرمندان نسل من نیز بیشتر به محتواهای تجریدی می پردازند، من زاویه دیـد خود را به گوشـه های پنهـان واقعیت تاباندم و خواستم تا دانایی را ماندگار کنم.و از تک تک جان هایی که در سربلندی و پرآوازه شدن نام میهنم نقشی داشته اند تصویری برای نسل آینده به یادگار بگذارم

و امیدوارم در این کتاب به این مهم دست یافته باشم.

حضور در هفتمین کنفرانس بین المللی عکاسی هند - ژانویه 2004 کلکته

هاشم جوادزاده- ابراهیم بهرامی-مسعود احمد زاده-علی کریمی رستگار- مجید بندارمقدم- مهدی فتحی

به دعوت رسمی انجمن عکاسی دام دام هند از اعضای موسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی آبگینه ، 6 عضو این موسسه با ارائه مقالاتی در این کنفرانس شرکت کردند.